Μμμμ....σκέφτομαι να το σβήσω...βαρέθηκα, δεν ανηκω πια εδώ, δεν έχω τι να πω....θα δείξει.

Μου λείπει...αυτή είναι η αλήθεια...δεν θέλω να επιστρέψουμε εκεί που είμασταν, όχι. Θα θέλα να μπορούσαμε να προχωρησούμε όμως μαζι. Γιατί μερικές φορές σκέφτομαι οτι καταλαβαίναμε πράγματα ο ένας για τον άλλο που κανείς άλλος δεν έβλεπε. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Μου λείπει η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας που μου έδινε. Μου λείπουν οι ώρες που πέρασα γελώντας. Μου λείπει ένας ψίθυρος μέσα στη νύχτα. Μου λείπει τόσο το όνειρο που είχα χτίσει. Στην τελική απλά μου λείπει...

Ζω!
Και για να το αποδείξω θα απαντήσω στο παιχνιδάκι που με κάλεσε το γλυκο μου, ερωτευμένο
Ενεσούλι!!!!!!!

Αγαπημένη ταινία, μακράν, όλων των εποχών, που μέχρι και τάγμα ίδρυσα για χάρη της.....
Η μια και ανεπανάληπτη....."Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού"

Δεν ξέρω τι φταίει σε αυτή την ταινία...το πανέξυπνο σενάριο; η τρέλα που κυριαρχεί; η άνευ ορίων αγάπη;
Αυτή η απέραντη και παράλογη αγάπη είναι που αναζητώ σαν μικρό κοριτσάκι που είμαι...
Τέλοσπάντων πολύ όμορφη ταινία...με αγαπημένους ηθοποιούς σε πολύ πολύ ωραίες ερμηνείες....

Αλλά έχω και άλλη αγάπη....τον ΜΠΑΡΤΟΝ μου!!!
Οτι βγαίνει από τα χεράκια του, ειδικά με τη συμμετοχή της γυναίκας του της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και του Τζόνι είναι λατρεία...
Νεκρή Νύφη; Sweeney Todd; Τα πάντα....το σκοτεινό του παραμυθάκι, με το μακάβριο χιούμορ νομίζω πως αποτελεί πολύ ευχάριστο διαλλειμα από το χολιγουντιανό γκλάμουρ....


Γενικότερα, είμαι άνθρωπος του σινεμαδακίου χάρη στη μια και ανεπανάληπτη Ρεα, η οποία δεν πρεπει να έχει χάσει αξιολόγη προβολή τα τελευταία χρόνια....και εγώ αποτελώ απαράιτητο σνακ στις επισκέψεις της, όπως το ποπ κορν....

Βλέπω σχεδόν τα πάντα... έχω μια μόνο απαίτηση...η ταινία να είναι έξυπνη! Να είναι φτιαγμένη από ανθρώπους με μυαλό για ανθρώπους με μυαλό....και με γούστο...
(όχι το λυκόφως δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία...το ανέφερα γιατί τελευταία το έχουμε αναγάγει σε αρστούργημα της 7ης τέχνης το ρημάδι)...(αιντε μην πω καμιά βαριά κουβέντα)...
(απωθημένα.....λολ)

Μια μέρα από τη ζωή μου...

Ξύπνημα 6.30, να ντυθώ, γμτ πάπλι πάχυνα, πέφτει στενό το τζιν. Τρέξιμο στη στάση, ανεβαίνω στο λεοφορείο και πάμε στο Αττικό. Φοράω τα άσχημα πράσινα ρούχα του χειρουργείο και μπάινω για να παρακολουθήσω μια ορθοπεδική εγχείριση. Ενώ πετάγονται αίματα, κομματάκια σάρκας και οι γιατροί κοπανάνε το ανοιχτό γόνατο του τύπου με σφυριά, εγώ λεω την απίστευτη ατάκα με ονεριπόλο βλέμμα " Θέλω να ερωτευτώ". Επειδή ο συμπαθητικός νοσηλευτής που καρφώνω δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα, απογοητεύομαι και παίρνω τις άλλες να πάμε για διάλλειμα. Το οποίο κρατάει λίγο παραπάνω από οτι θα έπρεπε, οπότε και έρχεται η ώρα να φύγουμε. Παίρνω λαμπάδα για το βαφτισιμιό της αδελφής μου, και πεθαίνω στον ύπνο 4 ώρες. Σηκώνομαι για να παω τη λαμπάδα στον προορισμό της, μαζί με τα υπολοιπα καλούδια και συνηδειτποιώ μετά οτι έχω όρεξη για βόλτα. Μόνη.
Έχω απίστευτη διάθεση, ένα τεράστιο χαμόγελο και απλά γουστάρω. Κατεβαίνω Μοναστηράκι και περπατάω την Αδριανου ως πάνω με τα ακουστικά στα αυτιά μου. Πάνω πάνω στον πεζόδρομο κάθεται μια παρέα, παίζουν σμυρνείκα... Σταματάω να ακούσω και με χαιρετάνε. Τους λεω να χορέψω. Βγάζω τη τσάντες, τη ζακέτα και αρχίζω να χορεύω ανατολίτικα στη μέση του δρόμου, κάτω από την Ακρόπολη. Ο κόσμος περνάει και με κοιτάει.Εγώ επιμένω να λικνίζομαι, τώρα που βρήκα ζωντανή και ωραί αμουσική ποιος με πιάνει.
Κουράστηκα. Τα παιδιά προσφέρουν μπύρα, εγώ τους χαιρετάω και φεύγω. Κατεβάινω προς Θησείο, με χαιρετάνε κάτι νεαροί. 3 παιδιά που κάθονται στην άκρη και συζητάνε. 30αρηδες στην Αθήνα, μόνοι, αράζουν. Δεν έχουμε και πολλά κοινά σημεία αναφοράς, αν και οικονομησα προσφορά για τοποθέτηση κλιματιστικού και μαθήματα υπολογιστών. Συνεχίζω να κατεβαίνω και ακούω ένα παιδί να τραγουδαέι ελληνικό ροκ. Του αφήνω κάτι, περνάω απέναντι να δω τα κοσμήματα και εντοπίζω μια χαρτορίχτρα. Περιμένω να τελειώσουν οι προηγούμενοι και εν τω μεταξύ ακούω τον ερασιτέχνη Σιδηρόπουλο. Μου ρίχνει τα χαρτιά. Δεν λεω τι βγήκε, θα μάθουμε όλοι όπου να ναι.
Γυρνάω στο μετρο, παίχω κρυφτό με έναν τύπο στις κυλιομενες, τελικά χανόμαστε. Φτάνω σπίτι και γραφω ποστ. :)

Ξανά πίσω στην αρχή, στο πριν, στο ατελίωτο γκρι. Περνάω άσχημη φάση... Δεν βρίσκω νόημα σε όλα όσα πίστευα τόσο καιρό, δεν βρίσκω εξήγηση, δεν ξερω τι κάνω. Πότε και ποιος τα άλλαξε όλα; Πότε άφησα τον ενθουσιασμό μου να ξεφύγει; Γιατί έτσι; Αυτό να μου απαντήσει κάποιος. Τι πρέπει να κάνω για να βρω την αμοιβαιότητα στο βαθμό που τη χρειάζομαι;
Μπερδεμένες ερωτήσεις, κουρασμένη εγώ, αστα να πάνε.
Θα περάσει...:)

Κάποτε ήξερα να γράφω για τα συναισθήματά μου, μα από τότε αυτά άλλαξαν ,μπερδεύτηκαν, χάθηκαν.

Κάποτε ήξερα να γράφω για τις σκέψεις μου, μα από τότε γίναν πολλές και άχρηστες.

Κάποτε ήξερα να γράφω για τη ζωή μου, μα τότε έμοιαζε πιο αληθινή.

Κάποτε ήξερα να γράφω για μενα, τώρα γράφω για άλλους.