Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 3ο)

Απλά πράγματα εδώ...
δεν με νοιάζουν ούτε οι υπερδυνάμεις, ούτε ποιος έχει δίκιο, ούτε ποιος άρχισε τι...
με νοιάζει που η πρωτεύουσα της Ν.Οσετίας καταστράφηκε κατά το 80% με σε 3 μέρες. φανταστείτε το 20% της Αθήνας να στέκεται ανάμεσα σε μαύρα ερέιπια.
με νοιάζει που γκρέμισαν ένα ολόκληρο νοσκομείο με τους γιατρούς και τους ασθενείς και τις ετοιμέγεννες και τα μωρά και , και , και...
με νοιάζει που 3 μέρες έβλεπα πρόσωπα κλαμμένα στην τηλεόραση, μάτια τρομαγμένα, παιδιά χαμένα
με νοιάζει γιατι παρ'ολο που δεν άγγιξε την περιοχή μας, ήμουν κοντά και το ένιωσα να περνάει σαν κρύο αεράκι στο δέρμα μου...
με νοιάζει γιατι μπορούσαν να είναι δικοί μου άνθρωποι εκείνα τα άσπρα και ματωμένα σεντόνια....όπως ήταν πριν 15 χρόνια
με νοιάζει γιατί μπορούσα να είμαι εγώ εκείνη η τρελή που φώναζε στο δρόμο από απόγνωση...

με νοιάζει γιατι κανείς δεν νοιάζεται....και γιατί φοβάμαι οτι όπου και αν παω θα ξέρω πάντα οτι η φρίκη είναι μισό βήμα από τη ρουτίνα μας...ένα αεροπλάνο, μια βόμβα, ενα τανκς, ένας πυροβολισμός...

η σκέψη μου είναι με όλες τις αθώες καρδούλες που χαθηκαν....

Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 2ο)

Για να δώσω λίγη ποικιλία στην αντιδραστικά καταθλιπτική ατμόσφαιρα ορίστε μερικές επεισοδιακές στιγμές από την περιήγηση μου στα πάτρια εδάφη.

1)Μόνο στην ελλάδα μπορείς να φτάσεις στον σταθμό του τρένου και να περιμένεις μια ώρα σε πλήρη ηρεμία, χωρίς να ακούσεις καμία ανακόινωση απο πουθενά, μέχρις ότου δεις ένα παλιόχαρτο δίπα στην τουαλέτα, όπου ο υπάλληλος έγραψε με ξεθωριασμένο στυλό και ορθογραφικά λάθη οτι σήμερα έχει απεργία και όλα τα δρομολόγια ακυρώνονται.
Από την άλλη μόνο στην ελλάδα μπορείς να βάλεις τον άγνωστο οδηγό του κτελ να συνενενοηθεί στο κινητό με ένα ταξιτζή (φίλο φίλων των γνωστών κάτι φίλων) για το σημείο της λεωφόρου κάπου στα περίχωρα της Κατερίνης, στο οποίο θα σας αφήσει ο μεν για να σας ποαραλάβει ο δε. Σημειωτέων ο δε(ο ταξιμαν) είχε ένα καταπληκτικό όχημα με σπασμένο καθρέφτη, και ξεφούσκωτα τα δυο πίσω λάστιχα, πράγμα που δεν τον εμπόδισε να τρέξει με 150 για να φτάσουμε στην ώρα μας.
2) Ας συμβουλέψει κάποιος του Τούρκους να μάθουν έστω και δυο λέξεις στα αγγλικά...χριστιανέ ( ή μάλλον μουσουλμάνε) μου, δεν καταλαβαίνω τι θες να μου πεις αν μουγκρίζεις τούρκικα κια κουνάς τα χέρια σου. Και το γεγονός οτι εννοούσες να σου δωσω το διαβατήριο το μάντεψα καθαρά επειδή οι συνταξιδιώτες είχαν την καλοσύνη να μου μεταφράσουν.
3) Ποτέ δε φανταζόμουν οτι σε ένα τετραγωνικό μέτρο της γης χωράνε τόσο φυτά. ¨οσο υπάρχει η Αμπχαζία δεν θα αντιμετωπίσουμε έλλειψη οξυγόνου και ξυλείας, το δηλώνω υπεύθυνα. Το πρόβλημα είναι οτι παρεά με τη βλάστηση παίρνεις δώρο και τα πάσης φύσεως έντομα. Το κλέινω το κεφάλαιο, γιατί άμα αρχίσω να θυμάμαι τις αράχνες στο σπίτι παθαίνω επιληπτικές κρισεις.
4) Σε κάποια μέρη του κόσμου για να αποδείξεις οτι είσαι μαο γαμάω φτάνει να παντρευτείς στα 19, να κάνεις 2 κουτσούβελα, ύστερα να αδυνατίσεις, να φορέσεις δεκάποντο τακούνι, την βραδυνή τουαλέτα και να πας κορδωτή στην λαική με το παιδικό καροτσάκι και τα τακούνια να φτυαρίζουν τους χωματόδρομους.
5) Αν θέλετε να πραγματοποιήσετε ανακαίνηση στο σπίτι μην επιλέξετε τις διακοπές για το εγχείρημα. Θα αναπολείτε τα κουραστικά βράδια στου δουλειά σαν να ταν το ταξίδι του μέλιτος στις Μπαχάμες.(εγώ η καημένη η αστικοποιημένη,το παιδί του διαμερίσματος δεν ήξερα οτι ο σοβας μπορεί να κατακλίσει το σώμα σου από παντού, και να φτερνίζεσαι σκόνη μετά απο δυο μέρες. Όπως δεν ήξερα και οτι μισός κουβάς σοβά ζυγίζει κάνα 8κιλο. Αλλά το εμαθα.

Με λίγα λόγια πάλι καλά που γύρισα. :)

Υ.Γ. ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΑΜΠΧΑΖΙΑ ΜΕΣΩ ΠΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΚΩΝ\ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΓΙΑ ΚΕΙ ΑΠΟ ΘΕΣ\ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΡΕΝΟΥ ΓΙΑ ΚΕΙ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ.ΜΗΝ.

Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 1ο)
Απείχα πολύ καιρό...και γύρισα με τόσες σκέψεις που δεν χωράνε σε 1 ποστ και θα τα χωρίσω θεματικά...ένα με γενικότερες διαπστώσεις φιλοσοφικού περιεχομένου, ένα με συγκεκριμένα γεγονότα και παραστάσεις και μάλλον άλλο ένα για τον πόλεμο....


το λοιπόν...έφυγα να βρω τι σημαίνει πατρίδα, και συνηδειτοποίησα οτι την είχα αφήσει πίσω...δεν έχω διακαίωμα βέβαια να πω οτι η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, και ούτε θα το παίξ ψευτοπατριώτισσα, αλλά πατρίδα είναι αυτα που αγαπάς, οι άνθρωποι που νοιάζεσαι, που σε νοιάζονται, είναι οι ανεπαίσθητοι κώδικες συμπεριφοράς που αναγωρίζεις εύκολα, είναι η ρουτίνα σου, τα μέρη που έχεις συνηθίσει, το σπιτι που ζεις...
πήγα στην πατρίδα των γονιών μου, ναι, αλλά όχι στην δικιά μου...εγώ δεν έχω μια πατρίδα...έχω πολλά πράγματα στην ελλάδα, κάποια στη ρωσία, και είμαι σίγουρη οτι στο μέλλον θα αποκτήσω και άλλα κομματάκια πατρίδας σε άλλα μέρη...
επίσης σήμερα που η επικοινωνία είναι πλεον παιχνιδάκι (ναι ναι ξέρω είναι αρχη για έκθεση ιδεών αυτό, αλλα τι να κάνω, όντως έτσι είναι) και έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις και να επιλέξεις όσους φίλους θες, οι δεσμοί οικογένειας, δεσμοί γάλακτος δεν λένε και πολλά...μπορεί να ακούγομαι βλάσφημοι, αλλά το οτι κάποιος είναι ξάδελφος, θείος ή οτιδήποτε δεν μου λεει τίποτα, και ούτε έχω την παραμικρή περιέργεια να τον γνωρίσω...έίμαι κυνική αλλά έγω ξέρω τι μου πήρε ΄τοσα χρόνια να βω εδω ανθρώπους να αγαπήσω και να με αγαπήσουν και να φτιάξω μια "οικόγενεια" φίλων...γιατί κακά τα ψέμματα ζω εδω και 12 χρόνια με μόνο σοι στην πόλη τον θειο μου...και όταν ακούω ατάκες τύπου πήγαινε κάτσε μαζί της ξαδέλφη σου είναι, πάιρνω ανάποδες, γιατί ούτε γω ούτε αυτή έχει καμια όρεξη να φορτωθούμε η μια στην άλλη...και επίσης παίρνω ανάποδες όταν ακούω τι όμορφα κόλπα έχουν πετάξε ενίοτε τα μέλη τησ οικογένειας ο ενας στον άλλον....και όλοι ζουν με μια ψευτουποχρέωση, που την επιβάλλουν μόνοι τους στον εαυτό τους και ύστερα τυρανιούνται...οικογένεια δεν είναι το αίμα, είναι η αγάπη και ο σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων...

τέλος,οταν κάτι είναι νεκρό δεν ανασταινεται, μπορεί να βρωμάει, να αποσυντίθεται..μπορεί να φυτρώσουν πάνω μανιτάρια, η να γίνει λίπασμα για κανένα νεο φυτό αλλά δεν ανασταίνεται...αυτό ήθελα να το φωνάξω κάθε λεπτό στους γονείς μου, αλλά ξέρω οτι το καταλαβαίνουμε και οι ίδιοι, απλά δεν μπορούν να αποδεχτούν το τέλος της πόλης που κράτησε μέσα της τα πιο όμορφα χρόνια τους...αλλά είναι νεκρή πια και πάνω της φυτρώσε ένα κατασκεύασμα περίεργο, καθόλου αρμονικό και για μένα προσωπικά αποκρουστικό...

οι σκέψεις μου ίσως να μην είναι και οι πιο χαρούμενες και μακάρι να είχα καλύτερες εντυπώσεις, αλλά μερικές φορές για να καταλάβεις που πατάς χρειάζεσαι να βουτήξεις σε κάτι άσχημο....