Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 3ο)

Απλά πράγματα εδώ...
δεν με νοιάζουν ούτε οι υπερδυνάμεις, ούτε ποιος έχει δίκιο, ούτε ποιος άρχισε τι...
με νοιάζει που η πρωτεύουσα της Ν.Οσετίας καταστράφηκε κατά το 80% με σε 3 μέρες. φανταστείτε το 20% της Αθήνας να στέκεται ανάμεσα σε μαύρα ερέιπια.
με νοιάζει που γκρέμισαν ένα ολόκληρο νοσκομείο με τους γιατρούς και τους ασθενείς και τις ετοιμέγεννες και τα μωρά και , και , και...
με νοιάζει που 3 μέρες έβλεπα πρόσωπα κλαμμένα στην τηλεόραση, μάτια τρομαγμένα, παιδιά χαμένα
με νοιάζει γιατι παρ'ολο που δεν άγγιξε την περιοχή μας, ήμουν κοντά και το ένιωσα να περνάει σαν κρύο αεράκι στο δέρμα μου...
με νοιάζει γιατι μπορούσαν να είναι δικοί μου άνθρωποι εκείνα τα άσπρα και ματωμένα σεντόνια....όπως ήταν πριν 15 χρόνια
με νοιάζει γιατί μπορούσα να είμαι εγώ εκείνη η τρελή που φώναζε στο δρόμο από απόγνωση...

με νοιάζει γιατι κανείς δεν νοιάζεται....και γιατί φοβάμαι οτι όπου και αν παω θα ξέρω πάντα οτι η φρίκη είναι μισό βήμα από τη ρουτίνα μας...ένα αεροπλάνο, μια βόμβα, ενα τανκς, ένας πυροβολισμός...

η σκέψη μου είναι με όλες τις αθώες καρδούλες που χαθηκαν....