Είναι παράξενο που σκεφτομουν μόλις χτες τι με συγκινεί, και να σου η πρόσκληση από την ενεσούλα για το ομώνυμο παιχνίδι. Τελευταία συγκινούμαι υπερβολικά έυκολα. Ειδικά με τις ταινίες. Η αλήθεια είναι οτι δεν μπορώ να ελευθερώσω τα συναισθήματα μου από μόνη μου, αλλά με το παραμικρό σπρωξιματάκι, μπλουμ! βουτάω στη λίμνη. Συγκινούμαι όταν οι άνθρωποι φέρονται παράδοξα και αληθινά. Όταν δείχνουν τι νιώθουν εκεί που κανονικά θα σιωπούσαν. Αλλά αυτό είναι πολύ γενικό.
Συγκεκριμένα παραδείγματα :
είμαι πολύ ευαίσθητη στο θέμα μάνα-παιδί...όταν βλέπω παιδάκια να θέλουν να αγκαλιάσουν τη μαμά τους, παθαίνω κάτι...εξ'ου και η υστερία που έπαθα στο τέλος του Τεχνητη Νοημοσύνη...
είμαι πολύ ονειροπόλα και συγκινούμαι με παραμυθάκια και ιππότες...και ιστορίες αγάπης όπως του West side story...ειδικά το τέλος όπου τραγουδάνε μαζί οτι κάπου κάποτε θα είναι μαζί , ενώ εκείνος πεθαίνει στα χέρια της...ξέρω είναι χαζό, αλλα εγώ βουρκώνων λιγουλάκι...
επίσης βιβλία του Κοέλο ( όπως καλή ώρα το "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα") συχνά περιέχουν συναισθηματικά κομμάτια με τα παραπάνω μοτίβα και καταλαβαίνετε
το παράξενο είναι τοι μικρή δεν καταλάβαινα γιατί οι άνθρωποι κλαίνει για κάποιον άλλον...
έλεγα στη μαμα να μην κλαίει με τις ταινίες, γιατί είναι όλα ψέμματα...τώρα εγώ κλαίω με τα ψέμματα πιο πολύ απότι με την αλήθεια γιατί πολύ θα ήθελα να ήταν πραγματικότητα κάποια από αυτά....

εχμ....εμείς και εμείς είμαστε δω...προσκαλώ όσους εδεήσουν.....