Αφιερωμένο

Το πρόσωπο στον καθρέφτη ήταν θολό, αβέβαιο. Ήταν αναμαλλιασμένη και χαμένη, με όλα τα μικρά ψεγάδια που χρόνια τώρα διερευνούσε και σφράγιζε στον εαυτό της. Ήταν ένα πρόσωπο πολύ οικείο. Μα για πρώτη φορά κατάφερε να το δει από μια άλλη πλευρά. Και ξέσπασε σε γέλια. Γελούσε για τον πόνο και το φόβο της, γιατί τους είδε από το κλειδαρότρυπα του καθρέφτη. Γιατί όταν ήταν κομπάρσοι στην παράσταση δεν την ένοιαζαν. Γέλασε γιατί είδε μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες και ωστόσο τόσο ιδιαίτερη, να την κοιτά. Και εκείνη ήταν όμορφη, με το δικό της τρόπο. Ήταν όμορφη και ήταν μόνη, και ήταν ένας ολόκληρος κόσμος. Τότε ευχήθηκε να μπορούσε να βρει και κάποιον άλλον να δει ότι ακριβώς έβλεπε αυτή στον καθρέφτη. Να δει εκείνη.