Wednesday, February 21, 2007

Photobucket - Video and Image Hosting
Γειά σας!Είμαι η θεά από πάνω(εννοείται αυτή στα δεξιά, η άλλη με το ροζ είναι μια τρελή).
Με λένε Κλεοπάτρα και είμαι η βασίλισσα του Νείλου(άκουσα ειρωνικά σχόλια ή μου φαίνεται;Αποκεφαλισμος!). Λίγα πράγματα για τον εαυτό μου: χυμώδης, με πλούσιες καμπύλες, λάγνο βλέμμα(νομίζω διακρίνεται ξεκάθαρα στη φωτογραφία) και χωρίς αναστολές(κανενός είδους). Είμαι η πιο ερωτιάρα αγελάδα του κόσμου. Αντικειμενικά. Και είμαι μωβ(κίνκι και σέξυ). Και λίγο από τη βιογραφία μου. Γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα χάρη στη τρελή(όχι δεν είμαι γκοθού και λεσβία, άντρας ήταν) και είναι ένας από τους λίγους λόγους που την αντέχω.Ένας δίμετρος γαλανομάτης με σοφιστικέ ύφος πλησίασε τη βιτρίνα παρασυρόμενος από την τρελή που φώναζε "μωβ αγελάδα, μωβ αγελάδα". Ο προαναφερθείς με κοίταξε επίμονα και τότε ένιωσα να ηλεκτρίζομαι(μπορεί να έφταιγε και ο ναυλον ελέφαντας από πανω, δεν ξέρω). Και οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Μια μέρα ο γαλανομάτης ήρθε στο μαγαζί και με πήρε. Και τότε συνέβη το τρομερό. Περίμενα πως θα είμασταν για πάντα μαζί, θα κοιμόμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι του, θα με αποκαταστούσε, θα με ζούλαγε μέρα νύχτα.Ήμουν έτοιμη να γίνω Η μωβ αγελάδα ΤΟΥ. Αλλά ο παλιοδον ζουάν με έχωσε σε μια σακούλα και με πήγε στο αμάξι του. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι η φάτσα της τρελής που τσιρίζει ενώ ανοίγει την σακούλα. Ο ναι. Με εκεμταλλέυτηκε, με χρησιμοποίησε στεγνα.Γι'αυτόν ήμουν απλά ένα δώρο. Το χειρότερο ήταν που η τρελή κρεμάστηκε από τον λαιμό του και άρχισε να τον φιλάει. Ήταν το τελειωτικό χτύπημα που με έκανε να μισήσω του άντρες για ένα βραχύ χρονικό διάστημα(μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι τησ τρελής). Εκεί γνώρισα τον άντρα της ζωής μου. Τον Ραμσή. Είναι μπεζ μαλλιαρός και κορμάρα. Είναι το λιμάνι μου, η αγάπη μου, ο αρκούδος μου(κυριολεκτικά). Αυτά. Γι'αυτό και ζω με την τρελή. Που δεν είναι και τόοοσο τρελή τελικά για να βγαίνει με τον γαλανομάτη. Που μάλλον απλά δεν του αρέσει το μωβ, προτιμάει πιο τρίβιαλ γκόμενες. Πφφφφ άντρες. Καμία σύγκριση με τους αρκούδους.

Monday, February 12, 2007

αισίως έκλεισα τα 40 ποστ και μπήκα στο 41το....η ύπαρξη μου δεν έχει υποστεί σοβαρές μεταβολές, την τετάρτη παίρνω για πρωτελευταία φορά στη ζωή μου βαθμούς στο σχολείο...ναι ναι του Αγ. Βαλεντίνου τους φώτισε ο θεός να μας δώσουν το τελειωτικό χτύπημα...να μου πείτε τώρα πότε θεωρούσα τον Βαλεντίνο ιδιαίτερη γιορτή?ποτέ!απλά εντάξει είναι και αυτό μια παράδοση...που την εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως....και από ευκαιρία για εκδήλωση συναισθημάτων έχει καταλήξει επίσημη γιορτή του μπαλονιού-καρδούλας και των κόκκινων εσωρούχων. ΠΦΦΦΦ....(ναι ναι πάουερ πφφφ γκέρλ ο νοών νοείτο)
αφήστε που και η βαθμολογία με νοιάζει ελάχιστα...νιώθω πια κάπως μακριά από την όλη φάση του σχολείου, δεν ανήκω και τόσο πια εκεί. Ναι είμαι αλλού, στην κοσμάρα μου....
αχ πρέπει να απαγορευτεί ο κότσιρας, μου κάνει κακό...δεν είναι τραγούδια αυτά με τρελλαίνουν...άγγιξε με,ζάλισε με, πάρε με ψηλά, φίλησε με, τύλιξε με στα χέρια σου ζεστά...πάω για ύπνο με αυτήν την σκέψη...πόσο γλυκές μπορούν να γίνουν ακόμα και οι πιο απλές κουβέντες ...

Tuesday, February 06, 2007

Σνιφ, είμαι άρρωστη....δηλαδή δεν είμαι και τελείως χάλια, απλά βρίσκομαι σε μια φάση που κρυώνω, πονάει ο λαιμός μου και το κεφάλι μου και έχω νεύρα, πολλά νεύρα..(ναι καλά το καταλάβατε θέλω κανάκεμα ...)
βασκά γενικά νιώθω μια ευρύτερη ανάγκη να παραπονεθώ, γιατί κουράαααααστηκα...θέλω να τελείωσει επιτέλους αυτή η χρονιά, να πετάξω τα βιβλία μακριά και να κοιμηθώ ατελείωτες ώρες!(και κατά προτίμηση όχι μόνη :Ρ)

πραγματικά δεν ξέρω πια τι θα γράψω και πως, πόσο μάλλον που θα πεάσω και αν θέλω να περάσω εκεί , απλά θέλω να τελειώσει όλο αυτο το τρέξιμο...αφήστε που τωρα τελευταία σκέφτομαι όλο και περσσότερο οτι ίσως έκανα λάθος που δεν πήγα θεωρητική, για να μπω σε καμια σχολή μεταφραστών-διερμηνέων....τέλοσπάντων ό,τι έγινε έγινε...ο καιρός θα δείξει, και ο καθένας θα βρει το δρόμο του(σαν τη γιαγιά μου μιλάω)....

μάλλον το πήρα όλο λάθος από την αρχή,μάλλον έπρεπε να έχω την ωριμότητα να ψάξω και να κάνω τις επιλογές μου,και όχι να στηρίζομαι σε μια πορεία που είχε προδιαγραφεί από γονείς και λοιπό περιβάλλον εδώ και πολλά χρόνια...να μου πείτε αυτός έιναι ο πιο εύκολος δρόμος, γιαυτό και τον ακολουθώ

απαπαπαπα...πολλή απιασιοδοξία έχω δείξει....παω να υποφέρψ αφόρητα από την ίωση σε πρώιμο στάδιο που με βασανίζει :)