Sunday, April 27, 2008

Έχεις να περάσεις ένα βουνό. Στην αρχή πετάγεσαι, γαντζώνεσαι. Σου φαίνεται τεράστια η απόσταση που πρέπει να διανύσεις. Το χεις πάρει απόφαση όμως, σκίζεις το σώμα σου στους βράχους, ξεπερνάς τις δυνάμεις σου. Μετά από λίγο μπάινεις στον ρυθμό, αλλά συνεχίζεις να τα δίνεις όλα σταθερά, ξέρεις οτι έχεις δρόμο ακόμα μπροστά σου. Σου έμειναν πια τα στα μισά του της ανηφόρας. Πολύ σου φαίνεται γιατί έχεις αρχίσει και εξαντλείσαι. Αλλά δεν το βάζεις κάτω, ανεβαίνεις, σκαρφαλώνεις, συγκετρώνεσαι, θυμάσαι όλους τους λόγους που πρέπει να φτάσεις από την άλλη. Και σιγά σιγά φτάνεις προς την κορυφή. Και τη βλέπεις σχεδόν. Ξέρεις οτι τελειώνει.Οτι μετα από αυτήν αρχίζει το πιο έυκολο, η κατηφόρα. Μα εδώ είναι που συνειδητοποιείς οτι οι δυνάμεις σε εγκαταλέιπουν. Τα χέρια σου έγιναν πια αδύναμα. Τα πόδια ίσα που σε κρατάνε. Είσαι έτοιμος να κατρακυλήσεις κάτω. Τώρα στέκεσαι, μερικά μέτρα κάτω από το στόχο σου, και δε μπορείς να κουνηθείς. Απλά δεν μπορείς. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. Χτυπιέσαι πάνω στον βράχο, κλαις από απογοήτευση. Και από μέσα σου ανεβαίνει αυτό το συναίσθημα. Οτι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό. Τότε τι κάνεις;
Ξέρεις οτι με μια σπρωξιά τόση δα θα φτάσεις. Το αεράκι να φυσήξει από κάτω θα τα καταφέρεις. Αλλά δεν φυσάει. Δεν έχεις καμια βοήθεια. Και απλά στέκεσαι και περιμένεις. Κάποιον, κάτι, το αεράκι.
Για πείτε, τι θα γίνει μετά;



UPDATE λίγες ώρες αργότερα....
μετά γίνεται αυτό

και αυτό


και αυτό

και λες ποιό βουνό; για το λοφάκι λες που στέκομαι; εδώ ανεβήκαμε σε ηφαίστειο με τον κύριο! τι να μας κάνουν τα βουνά, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα και 2-3 εβδομάδες;

Saturday, April 12, 2008

Δεν είναι δύσκολες οι μέρες που δεν έχεις να περιμένεις τίποτα;Που ξυπνάς για να κοιμηθείς το βράδυ πάλι. Και κυκλοφορείς με μια άισθηση απέχθειας για τον εαυτό σου; Ε ναι το παραδέχομαι. Άσχημη μέρα. Παράξενο, γιατί συνήθως οι Κυριακές είναι δύσκολες και οχι τα Σάββατα. Αναρωτιέμαι αν είχα κάποιο ναρκωτικό, θα βλεπα τον κόσμο με άλλα μάτια; Έστω και λίγο. Καλή η σοκολάτα το ξέρω, αλλά μάλλον χρειάζομαι κάτι δυνατότερο. Είναι αυτές οι άτιμες οι βραδυνές ώρες που νιώθω οτι βουλιάζω σε ένα βάλτο από στάσιμη ζωή, βαρεμάρα, χαμένο χρόνο. Οι ώρες που θέλω απλά να απασχολώ τον εγκέφαλο με κάτι, για να μην με κρίνει. Ξέρετε τι ακούω συνήθως από τον κόσμο σε τέτοιες περιστάσεις; Πήγαινε κοιμήσου και άυριο θα είσαι καλύτερα. Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο τραγικό σε αυτή την ατάκα; Ότι ισχύει. Άυριο θα μαι σαν καινούρια, και όλα όσα μου φαίνονται τεράστια σήμερα, θα γίνουν για γέλια. Ξέρετε τι είναι ακόμα πιο τραγικό ; Οτι αυτές τις ώρες νιώθω οτι για λίγο, είμαι οκ με τον εαυτό μου. Παραδέχομαι πόσο σκατά είναι και μιζεριάζομε μαζί. Τελικά στη ζωή μου έμαθα να μην μοιράζομαι τόσο τις λύπες. Δικές μου, να με κρατάνε, να με εμπνέουν, να με κατεβάζουν στο πάτο και να με ξανακάνουν να σηκωθώ. Βασικά οι λύπες μου είναι οτι πιο κρυφό έχω, γιαυτό τις δείχνω μόνο στους πολύ πολύ κοντινούς. Άμα σας λεω σκατοχαρακτήρας....δεν με πιστεύετε. Καλά θα μείνει μεταξύ εμού και του χαρακτήρα η άποψη. Τουλάχιστον μαζι του συμφωνώ σημερα. ;)