Αύριο γράφω διαγώνισμα μαθηματικά. Οπότε κάθε λογικός άνυρωπος θα στρωνόταν να διαβάσει. Αλλά εδώ μιλάμε για λογικούς όχι τρελούς και παλαβούς που τους δέρνει η γνωστή κυρία απο Μ. ΧΕΧΕ!
Οι προαναφερθέντες λοιπόν,αντί να ξυπνήσουν στισ 9 που βάλαν ξυπνητήρι, λυπήθηκαν τον εαυτούλι τους και κοιμήθηκαν κάνα δυο ώρες παρπάνω.Οπότε προλάβανε να διαβάσουν τα μισά και αν για το ιδιαίτερο, αλλά ο Θεός είναι μεγάλος, τις λυπήθηκε, και αναβλήθηκε το ιδιαίτερο αφού ούτως ή άλλως γράφω αύριο, με την προυπόθεση να καθήσουν μόνοι τους να προετοιμαστούν πολύ καλα, για να γράψουν κατιτίς. Αυτοί όμως χάρηκαν τόοοοσο πολύ με την απροσδόκητη λύτρωση που τελείωσαν για 3η φορά ένα απο τα αγαπημένα τους βιβλία, διάβασαν για καμια ώρα το μπλόγκ του Λευτέρη ( α ρε Βορρία άρχοντα....), περιπλανήθηκαν στην άπλετη έρημο των 60 τετραγωνικών του σπιτιού τους μη βρίσκοντας απάντηση σε κοσμοιστορικά υπαρξιακά ερωτήματα τύπου "τι θα βάλω το βράδυ", και τώρα κάθησαν να γράψουν μπλογκ. Με κάτι τύψεις απο δω μέχρι την τρίπολη. Όπως λεει και ένας κωλόφαρδος με έφεση στις κληρώσεις αεροπορικών εταιρειών(καλά καλά το βουλώνω γιατί θα μου περικόψει το μερίδιο απο την κωλοφαρδία) ΜΠΡΑΒΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!.
Και λίγο λυρισμός για να έχουμε.
Χτες καθώς έβρεχε καθόμουν και κοιτούσα έξω απο το παράθυρο την ώρα των μαθηματικών. Και έγραφα για τη βροχή. Και για συνοψίσω όσα είναι γραμμένα σ'εκείνο το χαρτί(δίπλα στα ολκληρώματα), η βροχή είναι πολύ ανθρώπινη. Έτσι ακιβώς. Είναι σαν να αναγνωρίζει ο κόσμος οτι δεν είναι τέλειος, και να μετανοεί κλαίγοντας. Σε παρακαλάει να τον αποδεχτείς. Σου ζητάει συγγνώμη.

Θα σας πω ένα τρομακτικό παραμύθι. Είναι νύχτα. Στο σκοτάδι ακούγεται ένας απόκοσμος θόρυβος. Ένας μουσικός σκοπός φρικιαστικός και μακρόσυρτος. Ύστερα μια κραυγή που εξαπολύει κατάρες. Πετάγομαι, τρέχω προς το φως. Λαμπυρίζει σε μια σκοτεινή γωνία. Στο δρόμο βρίσκω εμπόδια, πλοκάμια τεράτων που μπερδεύονται στα πόδια μου, τοίχους να ξεφυτρώνουν από το πουθενά και βελόνες τα μου τρυπάνε τα πόδια. Και όμως Έφτασα! Την ώρα που αγγίζω το φως αυτό σβήνει. Η μουσική σταματάει, μαζί και οι κατάρες. Βρίσκομαι δτο δωμάτιο μου, είναι νύχτα.

Ποιός μαλάκας της ΤΙΜ σκέφτηκε την φανταστικοαπίθανη ιδεά να μου στείλουν ενημρωτικό μύνημα στις 2 το βράδυ?Γιατί είμαι τόσο μαλάκο που έβαλα εβανέσενς για ήχο σμσ στο κινητό?Τι ήθελε και η μάνα μου και ξύπνησε και άρχισε να βρίζει? Γιατί το δωμάτιο μου έιναι σε κακό χάλι και όταν σηκώνομαι βρίσκω καρέκλες , ρούχα και μικροαντικείμενα στο πάτωμα?Γιατί πήρα κινητό με εξωτερική οθόνη που αναβοσβήνει τα πίξελ της μέσα?
Και όμως όταν σηκώθηκα για να δω το κωλομύνημα έζησα το παραμύθι. είμαι ΕΛΕΟΣ!!!!