Για να δουμε...καιρό έχω να γράψω....να το φιλοσοφήσω άραγε και δω? Ή να αρχίζω τισ πετυχημένες μου χιουμοριστικές απόπειρες ? Για αρχή λίγα πράγματα από τη μουντή μου καθημερινότητα. Αφ'ενός πέρασαν οι διακοπές του Πασχα...δεν τις αξιοποίησα δεόντως η αλήθεια να λέγεται, αλλά πλέον ποιός νοιάζεται? (Νταξει μην αρχίσετε τα διδακτικά σχόλια, δεν τα έχω φορτώσει στον κόκορα,απλά προσπαθώ στα όρια των δυνατοτήτων μου :Ρ). Σε άλλους τομείς όμως τα πάμε καλύτερα. Η Αγγελικουλινουλίνα μου έγινε 18 χτες, το γιορτάσαμε καταλλήλως πιστεύω. Ορισμένες σκοτεινές προσωπικότητες του υπόκοσμου βέβαια με έσυραν στον στραβό τον δρόμο , μας πότιζαν σφυνάκια και με ενθάρρυναν να δοκιμάσω ναργιλέ, αλλά θα τους το συγχωρέσουμε γιατί κατά βάθος έιναι γλυκύτατα πλάσματα, έχουν γαλαζοπράσινα μάτια και την καλύτερη αγκαλιά του κόσμου.
Ανάμεσα στα άλλα θέματα της επικαιρότητος τίθεται και η συναντήση μου με τη ρέα την προηγούμενη βδομάδα. Ιστορική δε θα μείνει η στιγμή του αποχωρισμού έξω από το μετρό, όπου όι περαστικοί πρέπει να μας πέρασαν για ερασιτέχνες ηθοποιούς, που βγάζουν το ψωμί τους αναβιώνοντας αγαπημένες σκηνές από την όχι και τόσο αγαπήμενη Λάμψη.
έδω θα ήθελα να κάνω και μια εκετενή αναφορά στην σχέση πάθους που έχω με το σύστημα υγείας τούτης της χώρας, αλλά θα κρατηθώ. Απλά ΔΕΝ σας συμβουλευω αν ποτέ ο μη γένειτω παρουσιάσετε κάποιο πρόβλημα να απευθυνθείτε σε κρατικό φορέα υγείας. Το μόνο που θα καταφέρετε έιναι να τρομάξει ο οργανισμός σας από το τρέξιμο που συνεπάγεται και να ενδώσει από μόνος του μια ώρα αρχύτερα. Σας φιλάω στα αναγνωστικά σας μάγουλα.