Αχ, πολύ αισιοδόξο είναι τελευταία το μπλογκί μου και δεν θα περάσει....ναι καλά το μαντέψατε είμαι κουρασμένη, εξουθενωμένη, μισάρρωστη και ψυχολογικά χάλια...ναι καλά μαντέψατα θα πεθάνω στην γκρίνια, γιατί έχω εξεταστική, γιατί η Βιοχημεία ΔΕΝ παλεύεται για κάποιον που δεν ήθελε να σπουδάσει στο χημικό....γιατί ο λαιμός μου με πεθαίνει στον πόνο, γιατί κρυώνω συνέχεια...και κρυώνω γιατί νιώθω καταβεβλημένη, και νιώθω καταβεβλημένη γιατί ο Φώτης μου λείπει, λείπει, λείπει, γιατί περνάω τη φάση όπου όλα φαντάζουν βουνό,και δεν βρίσκω δύναμη να αντέξω...
γιατί θέλω να έρθει αυτή η άτιμη η μέρα που δεν θα χρειάζεται πια να περιμένω...που δεν θα χαμογελάω μόνο και μόνο για να με προσπερνάνε και να μη ρωτάνε τι έχω, γιατί αν αρχιζω και λεω δεν θα τελειώσω ποτέ...γιατί στην τελική ο μόνος τρόπος να τα αντιμετωπίσω είναι να ξεσπάσω γράφοντας...γιατί η γαμημένη η συναισθηματική μου νοημοσύνη κάνει επανάσταση ενάντι της λογικής και με κάνει κομμάτια άνευ λόγου και αιτίας...γιατί κάπου βαθιά υπάρχει ένα μικρό παιδάκι που κουράζεται από την υποκρισία γύρω του...γιατί , απλά δεν είμαι καλά...μην παρεξηγείτε ένα χαζό κοριτσάκι για την γκρίνια του...θα περάσει κα ιαυτή, έχοντας αφήσει απλά μερικές κρύες, γκρίζες και ανόητες αναμνήσεις πίσω της μαζί με αυτό το ποστ....