Το οτι υπάρχουν κτήνη το ξέρω. Το οτι τυχαίνει να βρίσκουν και αθώα θύματα το ξέρω επίσης. Το οτι τα παιδιά ζουν σε έναν πολύ παράξενο και κακό κόσμο σήμερα το ξέρω και αυτό. Αλλά γιατι να πεθάνουν από δίψα και πείνα δυο παιδάκια μέσα σε ένα ασανσέρ και να μην το καταλάβει κανείς;
Και το κυριότερο, εσύ κυρία παρουσιάστρια με τη κούπ, τη λακ, το μανικιούρ και το τουπέ μέχρι απέναντι, πως ΤΟΛΜΑΣ να μιλάς με τέτοιο τρόπο; Λες και δεν είναι παιδάκια που πέθαναν με φρικιαστικό θάνατο, αλλά η καινούρια "αληθινή" ιστορία του κοσμοπόλιταν;
Λες τα πτώματα εντπίστηκαν από την έντονη δυσωδία,ήταν ολόγυμνα, και βρίσκονταν σε αποσύνθεση. Το Πούλιντζερ να πάρεις. Ακούνε και ηλικιωμένοι ειδήσεις, και παιδάκια και άνθρωποι που επηρεάζονται έυκολα. ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΣ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ. ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΣΕΒΑΣΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ!!!! Κρίμα όμως που δεν βρήκες και αποκλειστικές εικόνες, δεν έβαλες και καμιά λεπτομέρεια ακόμα, ποιο μέρος είχε αποσυντεθεί περισσοτερο και άλλα ζουμερά.
Δεν φταις εσύ ασφαλώς αλλά το κανάλι σου, και όλα τα κανάλια και τα περήφανα ΜΜΕ εν γένει. Φταιει που δεν σεβόμαστε, δεν σκεφτόμαστε και δεν νιώθουμε.
Γιατί υπάρχει και ένα μέρος που λέγεται ψυχη σε μερικούς, και πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να κάνουμε μεταμοσχέυσεις από αυτό, μαζί με επικουρικά όργανα όπως συνείδηση, ευαισθησία, ενσυναίσθηση( ου δύσκολη λέξη δεσποινίς παρουσιάστρια, δεν τις μαθαίνετε εκεί στην τηλεόραση).
Και κάτι ακόμα, όσο συμβαίνουν τέτοιες τραγωδίες εγώ δεν θα μπορέσω να τον δω τον πανάγαθο και μεγαλοδύναμο. Πολύ θα ήθελα να ξέρω οτι γίνατε αγγελάκια, καρδουλες μου, αλλά μόνο μουντό καυασαέριο βλέπω πάνω....στην δική μου τη καρδιά πάντως υπάρχετε και θα μου θυμίζετε να μην σταματήσω να ονειρεύομαι ένα γλυκύτερο κόσμο.

Το καλλώπισα, κούρεψα λίγο το γκαζόν, έβαψα λίγο τον φράχτη, άλλαξα γραμματοσειρές ,έβαλα λινκς και να το ,το ανανεωμένο, δε γουάν εντ όνλι, μπλογκίδιον μου! Για άλλη μια φορά έβαλε το χεράκι του ο προσωπικός μου κομπιουτερομάγος, ο οποίος εκτελεί ανα διαστήματα και χρέη θείου. Ένα χειροκρότημα λοιπόν για τον άνκλ Τζόρτζ( πολύ μου αρέσουν τα αγγεληνικά μου! (αντιστρέφουμε τα γκρίνκλις με μια επιστροφή στην πλούσια ελληνικη)
Έχω χαθεί το ξέρω, σε αυτό συντελούν 3 μείζονες παράγοντες...
1) ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ίου, άου, μπούχου, γιούχου. Τα πρώτα τρια επιφωνήματα εκφράζουν τα συναισθήματα μου όταν βλέπω μπροστλα μου την κόλλα, και το τελευταίο τον τρόπο που διαβάζω...
2) καμιά 50άρα μέρες χωρίς το αμόρε, χαριτωμενιές που παίζονται με την άδεια του, ο εξαιρετικός ελληνικός στρατός, πολλά ακόμη χαρούμενα. Ε τι να κάνω, που δεν έχω όρεξη πλεον για τίποτα, μόνο νεύρα; Δεν ζητάω πολλά, θέλω απλά μια φορα να έχω κάποιον να περιμένει εμένα κάπου. Je veux que quelq'un m'attend quelque part το χει πει και η Γκαβαλντά στη συλλογή των νουβέλων της. Εξαιρετικό βιβλιαράκι να το διαβάσετε όσοι αγάπατε την απλή γραφή που διδάσκει μαθήματα ζωής.
3)Προσπαθώ να βγαίνω, να κάνω μπάνια, να διασκεδάζω και να περνάω καλά, αλλά αυτό το εμποδίζει ο 2ος παράγων. Οπότε τελικά οι 2 τους μαζί με κρατάνε μακριά από το νετ. Καλύτερα ίσως...Η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Το θέμα είναι να τη ζήσεις κιόλας με τρόπο που να σου αρέσει τώρα, αλλά να μην το μετανιώσεις μετά. Το πιο δύσκολο είναι να κρατάς την ισορροπία του σήμερα με το αύριο. Φοβάμαι να αφήσω απωθημένα. Φοβάμαι να κάνω βλακείες. Μα περισσότερο από όλα φοβάμαι να απογοητεύσω το εγώ μου. Γιατί μετά δεν τη γλιτώνω, και θα την πληρώσουν τα πάντα γύρω. Μια ανασκόπηση ήταν αυτό, μην το πάρετε στα σοβαρά. ;)