Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 1ο)
Απείχα πολύ καιρό...και γύρισα με τόσες σκέψεις που δεν χωράνε σε 1 ποστ και θα τα χωρίσω θεματικά...ένα με γενικότερες διαπστώσεις φιλοσοφικού περιεχομένου, ένα με συγκεκριμένα γεγονότα και παραστάσεις και μάλλον άλλο ένα για τον πόλεμο....


το λοιπόν...έφυγα να βρω τι σημαίνει πατρίδα, και συνηδειτοποίησα οτι την είχα αφήσει πίσω...δεν έχω διακαίωμα βέβαια να πω οτι η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, και ούτε θα το παίξ ψευτοπατριώτισσα, αλλά πατρίδα είναι αυτα που αγαπάς, οι άνθρωποι που νοιάζεσαι, που σε νοιάζονται, είναι οι ανεπαίσθητοι κώδικες συμπεριφοράς που αναγωρίζεις εύκολα, είναι η ρουτίνα σου, τα μέρη που έχεις συνηθίσει, το σπιτι που ζεις...
πήγα στην πατρίδα των γονιών μου, ναι, αλλά όχι στην δικιά μου...εγώ δεν έχω μια πατρίδα...έχω πολλά πράγματα στην ελλάδα, κάποια στη ρωσία, και είμαι σίγουρη οτι στο μέλλον θα αποκτήσω και άλλα κομματάκια πατρίδας σε άλλα μέρη...
επίσης σήμερα που η επικοινωνία είναι πλεον παιχνιδάκι (ναι ναι ξέρω είναι αρχη για έκθεση ιδεών αυτό, αλλα τι να κάνω, όντως έτσι είναι) και έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις και να επιλέξεις όσους φίλους θες, οι δεσμοί οικογένειας, δεσμοί γάλακτος δεν λένε και πολλά...μπορεί να ακούγομαι βλάσφημοι, αλλά το οτι κάποιος είναι ξάδελφος, θείος ή οτιδήποτε δεν μου λεει τίποτα, και ούτε έχω την παραμικρή περιέργεια να τον γνωρίσω...έίμαι κυνική αλλά έγω ξέρω τι μου πήρε ΄τοσα χρόνια να βω εδω ανθρώπους να αγαπήσω και να με αγαπήσουν και να φτιάξω μια "οικόγενεια" φίλων...γιατί κακά τα ψέμματα ζω εδω και 12 χρόνια με μόνο σοι στην πόλη τον θειο μου...και όταν ακούω ατάκες τύπου πήγαινε κάτσε μαζί της ξαδέλφη σου είναι, πάιρνω ανάποδες, γιατί ούτε γω ούτε αυτή έχει καμια όρεξη να φορτωθούμε η μια στην άλλη...και επίσης παίρνω ανάποδες όταν ακούω τι όμορφα κόλπα έχουν πετάξε ενίοτε τα μέλη τησ οικογένειας ο ενας στον άλλον....και όλοι ζουν με μια ψευτουποχρέωση, που την επιβάλλουν μόνοι τους στον εαυτό τους και ύστερα τυρανιούνται...οικογένεια δεν είναι το αίμα, είναι η αγάπη και ο σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων...

τέλος,οταν κάτι είναι νεκρό δεν ανασταινεται, μπορεί να βρωμάει, να αποσυντίθεται..μπορεί να φυτρώσουν πάνω μανιτάρια, η να γίνει λίπασμα για κανένα νεο φυτό αλλά δεν ανασταίνεται...αυτό ήθελα να το φωνάξω κάθε λεπτό στους γονείς μου, αλλά ξέρω οτι το καταλαβαίνουμε και οι ίδιοι, απλά δεν μπορούν να αποδεχτούν το τέλος της πόλης που κράτησε μέσα της τα πιο όμορφα χρόνια τους...αλλά είναι νεκρή πια και πάνω της φυτρώσε ένα κατασκεύασμα περίεργο, καθόλου αρμονικό και για μένα προσωπικά αποκρουστικό...

οι σκέψεις μου ίσως να μην είναι και οι πιο χαρούμενες και μακάρι να είχα καλύτερες εντυπώσεις, αλλά μερικές φορές για να καταλάβεις που πατάς χρειάζεσαι να βουτήξεις σε κάτι άσχημο....