Friday, April 10, 2009

Μια μέρα από τη ζωή μου...

Ξύπνημα 6.30, να ντυθώ, γμτ πάπλι πάχυνα, πέφτει στενό το τζιν. Τρέξιμο στη στάση, ανεβαίνω στο λεοφορείο και πάμε στο Αττικό. Φοράω τα άσχημα πράσινα ρούχα του χειρουργείο και μπάινω για να παρακολουθήσω μια ορθοπεδική εγχείριση. Ενώ πετάγονται αίματα, κομματάκια σάρκας και οι γιατροί κοπανάνε το ανοιχτό γόνατο του τύπου με σφυριά, εγώ λεω την απίστευτη ατάκα με ονεριπόλο βλέμμα " Θέλω να ερωτευτώ". Επειδή ο συμπαθητικός νοσηλευτής που καρφώνω δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα, απογοητεύομαι και παίρνω τις άλλες να πάμε για διάλλειμα. Το οποίο κρατάει λίγο παραπάνω από οτι θα έπρεπε, οπότε και έρχεται η ώρα να φύγουμε. Παίρνω λαμπάδα για το βαφτισιμιό της αδελφής μου, και πεθαίνω στον ύπνο 4 ώρες. Σηκώνομαι για να παω τη λαμπάδα στον προορισμό της, μαζί με τα υπολοιπα καλούδια και συνηδειτποιώ μετά οτι έχω όρεξη για βόλτα. Μόνη.
Έχω απίστευτη διάθεση, ένα τεράστιο χαμόγελο και απλά γουστάρω. Κατεβαίνω Μοναστηράκι και περπατάω την Αδριανου ως πάνω με τα ακουστικά στα αυτιά μου. Πάνω πάνω στον πεζόδρομο κάθεται μια παρέα, παίζουν σμυρνείκα... Σταματάω να ακούσω και με χαιρετάνε. Τους λεω να χορέψω. Βγάζω τη τσάντες, τη ζακέτα και αρχίζω να χορεύω ανατολίτικα στη μέση του δρόμου, κάτω από την Ακρόπολη. Ο κόσμος περνάει και με κοιτάει.Εγώ επιμένω να λικνίζομαι, τώρα που βρήκα ζωντανή και ωραί αμουσική ποιος με πιάνει.
Κουράστηκα. Τα παιδιά προσφέρουν μπύρα, εγώ τους χαιρετάω και φεύγω. Κατεβάινω προς Θησείο, με χαιρετάνε κάτι νεαροί. 3 παιδιά που κάθονται στην άκρη και συζητάνε. 30αρηδες στην Αθήνα, μόνοι, αράζουν. Δεν έχουμε και πολλά κοινά σημεία αναφοράς, αν και οικονομησα προσφορά για τοποθέτηση κλιματιστικού και μαθήματα υπολογιστών. Συνεχίζω να κατεβαίνω και ακούω ένα παιδί να τραγουδαέι ελληνικό ροκ. Του αφήνω κάτι, περνάω απέναντι να δω τα κοσμήματα και εντοπίζω μια χαρτορίχτρα. Περιμένω να τελειώσουν οι προηγούμενοι και εν τω μεταξύ ακούω τον ερασιτέχνη Σιδηρόπουλο. Μου ρίχνει τα χαρτιά. Δεν λεω τι βγήκε, θα μάθουμε όλοι όπου να ναι.
Γυρνάω στο μετρο, παίχω κρυφτό με έναν τύπο στις κυλιομενες, τελικά χανόμαστε. Φτάνω σπίτι και γραφω ποστ. :)

3 comments:

Rea said...

μα γιατι ολα αυτα τα κουλα τα κανεις μονη? :ρ
αν κ οκ εχουμε χορεψει κ μαζι στην ερμου, ενω επαιζε ο τσελιτσας, χαχαα
αν κ ο συνδυασμος ανατολιτικο κ μονη σου πρεπει να ηταν πιο fun :ρ

Emma said...

extreme pragmata gia mia sunithismeni mera :D (to lew gia to xeirourgeio prwiniatika:P)

keep on (belly) moving agatha:D

Ενεσούλα said...

Eίδες πως μπορεί να είναι μια απλή, συνιθισμένη μέρα;
Χαίρομαι που έγραψες κάτι ,επιτέλους!
Χρόνια πολλά και θα σε καλέσω σε παιχνιδάκι για αγαπημένες σου ταινίες.
Αν θέλεις παίξε.