Βαρετοί άνθρωποι...σε τόσα μπλόγκ μπαίνω και κανείς δεν έχει κάνει νεο ποστ. Ουτέ καν ο μαρουλοαδερφός μου, από την πολλή συγκίνηση που με γνώρισε τελικά προφανώς.
Δεν πειράζει εδώ είμαστε για να σπάσω το κατεστημμένο.
Τελευταία ακούω πολύ ραδιόφωνο. Είναι σαν λαχείο. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλά το επόμενο τραγούδι, σε ποιόν κόσμο θα σε ταξιδέψουν οι φωνές. Φωνές που έρχονται από το πουθενά και με λίγες νότες και πολύ συναίσθημα(αν αξίζει το κομμάτι) σου διηγούνται ιστορίες. Δυστυχώς η περισσότερη μουσική σήμερα δεν είναι καθόλου τέτοιου είδους. Και δεν εννοώ φυσικά τα χορευτικά κομμάτια και τα μπιτ,γιατί αυτά ευθύς εξαρχής δεν προορίζονται για να κάθεσαι και να τα ακούς σαν τις τέσερις εποχές του βιβάλντι. Μιλάω για την ψευτοτζάζ, ψευτοροκ, και κυρίως την τραγική ποπ, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Γι'αυτο ακούω ραδιοφώνο, και ιδίως αργά το βράδυ όταν βάζουν παλιά κομμάτια, μπαλάντες, ίσως και κανένα πιο ψαγμένο σύγχρονο.