Ένας μήνας + χωρίς ποστ. Το ξέρω είμαι απαράδεκτη. Τι να κάνουμε, δίνουμε υποτίθεται. Μεθαύριο. Ναι πλεον δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο, αλλά μια ημερομηνία. Αλλά αυτό σημαίνει οτι είναι και το τέλος. Ό,τι και αν φέρει αυτό το τέλος. Έχω κλείσει ένα χρόνο στο μπλογκ. Δεν ξέρω κατά πόσο άλλαξα σε αυτό το διάστημα,πάνως έζησα πολλά πράγματα και χαίρομαι που τα μοιράστηκα(ή έστω κάποια από αυτά).
Και επειδή στα συγγενικά μπλογκ επικρταεί μια ατμόσφαιρα αγάπης, δεν μπορούσα και γω να να σιωπήσω πάνω στο αγαπημένο μου θέμα. έχω πει πάρα πολλές φορές ήδη πόσο σημασία έχει για μένα να αγαπώ και να με αγαπάνε. και σε αυτό μοιάζω τόσο πολύ με τη Ρέα <3
, γιατί θέλω πάντα να μου δείχνουν πόσο με αγαπάνε. Αλλά και νιώθω πολύ όμορφα να βοηθάω τους άλλους, να τους κάνω λιγουλάκι πιο χαρούμενους, όπως τον Στέλιο. Μου αρέσει να μοιράζομαι πολλές στιγμές με τους φίλους μου όπως κάνω με την Αγγελική και τον Γιώργο.Στην ιδεά οτι έχω και την αδελφή μου και τον θείο μου που θα είναι πάντα εκεί και που μεγαλώσαμε στην ίδια οικογένεια, νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη. Όταν είμαι κουρασμένη υπάρχει πάντα η αγακαλιά των γονιών μου, που όσο και αν διαφωνούμε ξέρω οτι ποτέ δεν θα με αφήσουν. Και φυσικά αυτή η λίστα δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν πολλοί πολλοί άνθρωποι ακόμα που με κανουν να αισθάνομαι οτι τούτη η ύπαρξη έχει νόημα.
Υπάρχει όμως και κάποιος ακόμα πολύ ιδιαίτερος. Οτι και να πω δεν θα έχει νόημα και προτιμώ να του τα πω όλα με ένα φιλί από κοντά ,παρά έτσι διαδυκτικακά και απρόσωπα. Απλά ξέρω οτι είναι εκέι, με προσέχει,με κακομαθαίνει και ξέρω οτι απόλο τον κόσμο δίπλα του είμαι ασφαλής. Θα έλεγα πολλά ακόμα αλλά κάποια πράγματα δεν είναι ανάγκη να λέγονται όταν τα ξέρουμε και οι δυο...
Δεν μπορούσα να βρω κάποιο άξιο μονόλογο από ταινία, μονο μια φράση του Σούπερμαν όταν τον ρωτάει η Λόις"Shall we see you around?"
Tης απαντάει λοιπόν "I'm always around"
Αυτό έιναι λοιπόν, να νιώθεις τον άλλον πάντα κάπου δίπλα σου, όπου και αν είναι.