Τελείωσα με την εξεταστική. Συκλονιστικό νεο το ξέρω...έχω πάρει σχεδόν όλα τα αποτελέσματα.Και είναι αρκετά καλά. Βασικά αφού πέρασα Βιοφυσική που την δίνουν όλοι 200 εξάμηνα, δεν έχω παράπονο. Αν όμως ,οντως θέλετε την αλήθεια έχω παράπονο. Γιατί δεν έχω συνηθίσει ούτε μετά απο τρεις μήνες στην κατάσταση. Γιατί μερικές φορές τα βράδυα με πιάνει αυτή η απίστευτη, απερίγραπτη αίσθηση. Είναι νεύρα, λύπη, απογοήτευση, κούραση και κρίση αγάπης ταυτόχρονα. Άντε, άντε να περάσουν οι γ...... οι 9 μήνες! Κοιτάω τώα το δωμάτιο μου, που αποτελέι το απόλυτο συναισθηματικό καταφύγο με το τεράστιο κρεβάτι και το λαπτοπάκι, και από τη μια συνηδειτοποιώ πόσο πολύ το αγαπάω, με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής, απομονωμένη και στον κόσμο μου. Από την άλλη όμως δεν θέλω στην τελική να είμαι σε αυτόν τον κόσμο μου. Και υπάρχει μια αγκαλιά που μου προσφέρει καλύτερη ασφάλεια. Όταν τελειώσει το "βασανάκι", θα αλλάξω τελείως διαρρυθμιση για να μην το θυμάμαι. Απλά θα κλείσω αυτό το άλμπουμ του περίμενε, των αναμνήσεων, των συνομιλιών που με λέξεις προσπαθούν να μεταφέρουν αγάπη. Πιστέυω θα βγω δυνατότερη από όλο αυτό. Θα μου κάνει πολύ καλό...Και θα μάθω να εκτιμάω κείνο που μετράει χωρίς να εστιάζω σε λεπτομέρειες που αν και με πειράζουν πολύ, δεν έχουν ουσία. Με έπιασε πονοκέφαλος από την πολλή ενδοσκόπηση. Και έχω και 2 εργαστήρια αύριο...εντεράκι και τέτοια όμορφα...και το πρώτο μου στη Βασική Νοσηλευτική με προπλάσματα(ειδικές κούκλες σε φυσικό μέγεθος). Θα μετρήσουμε λέει θερμοκρασία και σφυγμό και τέτοια. Οπότε από αύριο αρχίζει η ειδική εκπαίδευση (Ραμπόοοοο) στην νοσηλευτική επιστήμη. Τρέμετε σύριγγες και οροί! Nurses are coming!!!!!
(ε τουλάχιστον τελίωσα κάπως αισιόδοξα, δεν κατέστρεψα ολοκληρωτικά ένα ακόμα ποστ)

Γειάαααα....
My name is Toulis...Bear Toulis
Η δουλειά μου είναι να πιάνω το μισό κρεβάτι(και λίγο παραπάνω καμιά φορά, είμαι κάπως μεγαλόσωμος ) της δεσποινίδας από δίπλα, για να μην το πιάσει κανείς άλλος. Ναι καλά το καταλάβατε, είμαι μυστικός πράκτορας που έστειλε η κεφαλή της FIA ( Fotis' Intelligence Agency) για να παρακολουθώ τα βήματα της, όσο εκείνος βρίσκεται σε επείγουσα επιχείρηση του ελληνικού στρατού. Η είσοδος μου στο σπίτι της έγινε με τον κλασσικό τρόπο, μέσα σε μια σακούλα προκειμένου να μην κινήσω υποψίες. Το πιο πιθανό είναι και η ίδια να νομίζει οτι είμαι απλά ένα αρκουδάκι, γιατι παίζω καλά το ρόλο μου. Ζουλιέμαι, πατιέμαι και περνάω τα χίλια μύρια. Το θετικό στην αποστολή μου είναι οτι με παίνρει συνέχεια αγκαλιές, με χαιδεύει και μου μιλάει(λέτε να με πήρε χαμπάρι;) . Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει να σε κανακεύει έτσι η κοπέλα του αφεντικού. Και μάλιστα με την άδεια του. Έχω δώσει όρκο βέβαια να εκτελώ ανελλιπώς τον ρόλο μου,και να είμαι πιστός στην οργάνωση. Μόνο που ....όταν τη βλεπω πόσο στενοχωριέται... όταν μου μιλάει για το πόσο αγαπάει το αφεντικό, όταν βουρκώνει καμιά φορά, δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος. Μπορεί να της φαίνεται τότε οτι τα πλαστικά μάτια την κοιτούν με νόημα και οτι την ακουμπάω γλυκά στον ώμο. Ειμαι προσεκτικός όμως και δεν της δίνω αφορμές. Απλά είμαι εκεί. Είναι η πιο δύσκολη αποστολή που έχω κάνει μέχρι τώρα. Αλλά θα την εκτελέσω μέχρι το τέλος, γιατί νομίζω οτι είναι πολύ σημαντική τόσο για την δεσποινίς, όσο και για το αφεντικό. Έτσι δεν είναι;