Τελείωσα με την εξεταστική. Συκλονιστικό νεο το ξέρω...έχω πάρει σχεδόν όλα τα αποτελέσματα.Και είναι αρκετά καλά. Βασικά αφού πέρασα Βιοφυσική που την δίνουν όλοι 200 εξάμηνα, δεν έχω παράπονο. Αν όμως ,οντως θέλετε την αλήθεια έχω παράπονο. Γιατί δεν έχω συνηθίσει ούτε μετά απο τρεις μήνες στην κατάσταση. Γιατί μερικές φορές τα βράδυα με πιάνει αυτή η απίστευτη, απερίγραπτη αίσθηση. Είναι νεύρα, λύπη, απογοήτευση, κούραση και κρίση αγάπης ταυτόχρονα. Άντε, άντε να περάσουν οι γ...... οι 9 μήνες! Κοιτάω τώα το δωμάτιο μου, που αποτελέι το απόλυτο συναισθηματικό καταφύγο με το τεράστιο κρεβάτι και το λαπτοπάκι, και από τη μια συνηδειτοποιώ πόσο πολύ το αγαπάω, με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής, απομονωμένη και στον κόσμο μου. Από την άλλη όμως δεν θέλω στην τελική να είμαι σε αυτόν τον κόσμο μου. Και υπάρχει μια αγκαλιά που μου προσφέρει καλύτερη ασφάλεια. Όταν τελειώσει το "βασανάκι", θα αλλάξω τελείως διαρρυθμιση για να μην το θυμάμαι. Απλά θα κλείσω αυτό το άλμπουμ του περίμενε, των αναμνήσεων, των συνομιλιών που με λέξεις προσπαθούν να μεταφέρουν αγάπη. Πιστέυω θα βγω δυνατότερη από όλο αυτό. Θα μου κάνει πολύ καλό...Και θα μάθω να εκτιμάω κείνο που μετράει χωρίς να εστιάζω σε λεπτομέρειες που αν και με πειράζουν πολύ, δεν έχουν ουσία. Με έπιασε πονοκέφαλος από την πολλή ενδοσκόπηση. Και έχω και 2 εργαστήρια αύριο...εντεράκι και τέτοια όμορφα...και το πρώτο μου στη Βασική Νοσηλευτική με προπλάσματα(ειδικές κούκλες σε φυσικό μέγεθος). Θα μετρήσουμε λέει θερμοκρασία και σφυγμό και τέτοια. Οπότε από αύριο αρχίζει η ειδική εκπαίδευση (Ραμπόοοοο) στην νοσηλευτική επιστήμη. Τρέμετε σύριγγες και οροί! Nurses are coming!!!!!
(ε τουλάχιστον τελίωσα κάπως αισιόδοξα, δεν κατέστρεψα ολοκληρωτικά ένα ακόμα ποστ)