Έχεις να περάσεις ένα βουνό. Στην αρχή πετάγεσαι, γαντζώνεσαι. Σου φαίνεται τεράστια η απόσταση που πρέπει να διανύσεις. Το χεις πάρει απόφαση όμως, σκίζεις το σώμα σου στους βράχους, ξεπερνάς τις δυνάμεις σου. Μετά από λίγο μπάινεις στον ρυθμό, αλλά συνεχίζεις να τα δίνεις όλα σταθερά, ξέρεις οτι έχεις δρόμο ακόμα μπροστά σου. Σου έμειναν πια τα στα μισά του της ανηφόρας. Πολύ σου φαίνεται γιατί έχεις αρχίσει και εξαντλείσαι. Αλλά δεν το βάζεις κάτω, ανεβαίνεις, σκαρφαλώνεις, συγκετρώνεσαι, θυμάσαι όλους τους λόγους που πρέπει να φτάσεις από την άλλη. Και σιγά σιγά φτάνεις προς την κορυφή. Και τη βλέπεις σχεδόν. Ξέρεις οτι τελειώνει.Οτι μετα από αυτήν αρχίζει το πιο έυκολο, η κατηφόρα. Μα εδώ είναι που συνειδητοποιείς οτι οι δυνάμεις σε εγκαταλέιπουν. Τα χέρια σου έγιναν πια αδύναμα. Τα πόδια ίσα που σε κρατάνε. Είσαι έτοιμος να κατρακυλήσεις κάτω. Τώρα στέκεσαι, μερικά μέτρα κάτω από το στόχο σου, και δε μπορείς να κουνηθείς. Απλά δεν μπορείς. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. Χτυπιέσαι πάνω στον βράχο, κλαις από απογοήτευση. Και από μέσα σου ανεβαίνει αυτό το συναίσθημα. Οτι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό. Τότε τι κάνεις;
Ξέρεις οτι με μια σπρωξιά τόση δα θα φτάσεις. Το αεράκι να φυσήξει από κάτω θα τα καταφέρεις. Αλλά δεν φυσάει. Δεν έχεις καμια βοήθεια. Και απλά στέκεσαι και περιμένεις. Κάποιον, κάτι, το αεράκι.
Για πείτε, τι θα γίνει μετά;



UPDATE λίγες ώρες αργότερα....
μετά γίνεται αυτό

και αυτό


και αυτό

και λες ποιό βουνό; για το λοφάκι λες που στέκομαι; εδώ ανεβήκαμε σε ηφαίστειο με τον κύριο! τι να μας κάνουν τα βουνά, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα και 2-3 εβδομάδες;