Αστικοί μύθοι (1)

Η ροκού
Η μουσική στη διαπασών και το τζην τζ'ακετ να ανεμίζει. Σήμερα πια το αγοράζεις πανεύκολα, τότε που πρωτάκουσε ροκ ούτε που μπορούσε να φανταστεί τέτοια ποικιλία. Καλά ούτε τα mp3 player κυκλοφορούσαν τότε. Τώρα όλη η παρέα χωράει σε ένα μικρό στικάκι: Η Τζάνις, ο Κέρτ, ο Τζίμι. Το τρένο πάντως τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει αλλάξει διαδρομή. Ομόνοια- Περισσός με την ίδια ταχύτητα. Ούτε εκείνη έχει αλλάξει διαδρομή. Τόσα χρόνια τα αγαπημένα δισκάδικα στη Σόλωνος, την Ιπποκράτους και τους παραδρόμους. Και πέρα από την κιθάρα και τα ντράμς, τα στέκια, τις μπύρες και τις συναυλίες δεν υπήρχε τίποτα. Δουλειές περιστασιακές, σπουδές αν όχι πολιτικές, τουλάχιστον αρκετά πολιτικοποιημένες. Άντρες καμποσοι, κυρίως βρωμούσαν μπύρα, ιδρωτίλα και κουβάλαγαν μια κιθάρα στον ώμο. Αναρωτιόταν αν αυτό ήταν που ήθελαν να πουν τα τραγούδια της. Αν αυτή η απόλυτη ελευθερία είναι ελευθερία ή φυλακή. Ποτέ δεν ταξίδεψε στην Αμερική, όσο και αν ήθελε. Δεν μπορούσε να κάνει οικονομίες, δεν έβαζε όρια σε τίποτα.Απλά ζούσε τη στιγμή. Σημασία έχει το ταξίδι, λένε οι στίχοι. Μα αν δεν έχεις προορισμό, πως ξέρεις οτι ταξιδέυεις; Για τις επιλογές της δεν μετάνιωσε. Ήταν 40, άβαφτη, ατημέλητα μαλλιά, στενό παντελόνι. Κατέβηκε Περισσό. Χαμογέλασε στον εαυτό της. Τουλάχιστον εκείνη ήταν ακέραια, ανεξάρτητη και σχεδόν ειλικρινής. Σαν τον ήχο της κιθάρας.