Όταν αποφάσισα να κάνω αυτό το ποστ, δεν είχα καθόλου διάθεση...Έφταιγε που ήμουν κουρασμένη, λίγο στεναχωρημένη με τον χαζοχαρακτήρα μου, που έχει την ιδιότητα να στεναχωρεί τους άλλους, ενώ δεν το θέλω....λίγο θυμωμένη με τους άλλους που μερικές φορές με προσγειώνουν και βλέπω απότομα και μια άλλη πλευρά των πραγμάτων, και ξαφνικα αντιλαμβάνομαι οτι ο εγωσιμός μου πρέπει να κάνει πέρα...λίγο μπερδεμένη(ως συνήθως) γενικά με όλα τα παραπάνω...αλλά τελικά κατάλαβα οτι δεν αξίζει να τρελλαίνομαι με το παραμικρό...αρκεί να είμαι αισιόδοξη και να μην φοβάμαι να αλλάξω...
ΑΑΑΑ!!!!Ορίστε κάηκα με το τσαι που πίνω....(η ρώσικη καταγωγή δίνει σημεία ζωής)....ναι ως συνήθως η έμπνευση να πιω τσαι μου ήρθε νυχτιάτικα...και ως συνήθως πάλι έπρεπε να πιω τα τρια τέταρτα της κούπας για να συνειδητοποίησω οτι δεν ανακάτεψα τη ζάχαρη και έχει μείνει στον πάτο...ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ!!!!(με συνέφερε κάπως το τσαι από την ψυχολογική αναθεώρηση που ζούσα όπως βλέπετε)
λοιπόν, επειδή έχω αρχίσει να παραλογίζομαι εδώ περα, και μάλλον ήρθε η ώρα να πέσω στην αγκαλιά του Μορφέα, λεω να κλείσω εδώ τούτο το αξιομνημόνευτο ποστ....(και αν βγάλετε άκρη, μπορείτε να αρχίσετε να σφυράτε γύφτικα)....βέβαια σε άλλη αγκαλιά θα προτιμούσα να πέσω τώρα...σε μια μεγάλη και ζεστή ....και να δω κατι γαλαζοπράσινα μάτια...ουπς, παρεκτράπηκα....όνειρα μου γλυκά πάντως....