Σσσς...θα σας πω ένα παραμύθι. Ήταν μια φορά μια πριγκίπισσα, που όπως όλες οι πριγκίπισσες των παραμυθιών ζούσε σε ένα ψηλό πύργο. Μπορεί να την έκλεισε εκεί ο κακός βασιλιάς, αλλά εγώ νομίζω οτι κλείστηκε μόνη της. Κάθε μέρα σηκωνόταν και πήγαινε στο παραθύρο και περίμενε, περίμενε, πείμενε μέχρι να δύσει ο ήλιος. Κάθε μέρα περίμενε. Περίμενε τον πρίγκηπα του παραμυθιού. Κοίταζε των ήλιο, το φεγγάρι και τ'αστέρια. Κοίταζε τα βουνα και τις πεδιάδες. Κια όλο περίμενε. Απελπίζονταν καμιά φορά και έκλαιγε καθισμένη στο περβάζι. Και φώναζε στο ουρανό, μα δεν της απαντούσε. Και όλο περίμενε. Μα κάθε μέρα που περνούσε έπεφτε από τον πύργο και μια πετρούλα. Μέχρι που έμεινε μόνο η σκάλα για να τον κρατάει. Μα κατέρρεε και αυτή. Και η πριγκίπισσα όλο περίμενε, δεν κατέβαινε ποτέ κάτω, μόνο κοίταζε έξω από το παράθυρο. Έφτασε η μέρα που έμεινε μόνο μια πετρούλα. Η πριγκίπισσα πια ένιωθε πόσο επικίνδυνος ήταν ο πύργος, που κουνιόταν σε κάθε της βήμα και σε κάθε φύσημα του αέρα. Μα δεν μπορούσε να κατέβει τώρα. Κείνη τη μέρα ξενύχτησε γιατί ήξερε οτι μπορεί άυριο να θαφτεί για πάντα κάτω από τα συντρίμμια του πύργου της. Μέτρησε τα αστέρια, χαιρέτησε ο,τι είχε δικό της και μάλωσε τον ουρανό που της φέρθηκε τόσο άδικα, και δεν έφερε τον πρίγκηπά της. Έφτασε το χάραμα και φύσηξε δυνατός αέρας που έκανε το δωματίο να ταλαντευτεί επικίνδυνα. Η πριγκίπισσα που καθόταν στο περβάζι έχασε τη ισορροπία της και έπεσε. Καθώς έπεφτε της φάνηκε οτι άκουσε μια φωνή. και ύστερα ένιωσε δυο χέρια να την πιάνουν. Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρυσε τα πιο όμορφα μάτια που είχε δει ποτέ. Και τότε κατάλαβε πως δεν την ένοιαζε που περίμενε τόσο, θα μπορούσε να περιμένει μια ζωή ακόμα, γιατί ήξερε πια οτι τη στιγμή ακριβώς που θα το χρειαζόταν , αυτά τα μάτια θα ήταν εκεί.
Καληνύχτα.....