Μπήκε μπήκε μπήκε!!! Η ρημάδα η άνοιξη. ¨Έφερε μαζι και τις αλλεργίες της βεβαίως...αλλά έφερε λίγο καλό καιρό, που εμένα με κάνει αισιόδοξη...αναπνέω επιτέλους ελεύθερα. Καλά προσωρινά πάντα, μην χαίρεστε πρόωρα. Εκτός από κατάλληλη προσαρμογή γκαρνταρόμπας δεν έχω άλλες αλλαγές στη ζωή μου. Ειλικρινά. Σχολή-σπίτι άντε και κανένα καφεδάκι και πάλι σπίτι.Καλά σίγουρα δε υποφέρω κιόλας...είναι όμως που κάτι λείπει. Ναι ναι, εντάξει, ξέρω κάποιος είναι οχι κάτι. Αλλά δεν θα μελαγχολήσω τώρα γιατί πρέπει να στείλει πολλη πολλή θετική ενέργεια προς Χίο μεριά, όπου τρέχουν και δεν φτάνουν, και ακούω μια φωνή πολύ πολύ κουρασμένη...
Μα δεν γίνεται, από όπου και να το αρχίζω πάντα εκεί το παω ....Γιαυτό και θα κάνω στροφή 180 μοιρών να μιλήσω για κάτι μάλλον κοινωνικό. Η μάλλον προσωπικό. Δεν ξέρω,βάλτε το και στα πολιτικά. Υπάρχει στον χάρτη μια χώρα ονόματι γεωργία. Μέσα σε αυτήν την χώρα θα βρείτε μια πόλη που λέγεται Σουχούμ(ανατολίτικο ακούγεται ε?). Είναι η πόλη στην οποία έιχα την τιμή να έρθω στο φως, όποτε καταλαβαίνετε τη σπουδαιότητά της για την υφήλιο. Αλλά έχει και μια άλλη ιδιομορφία έιναι η πρωτεύουσα ενός κράτους που δε υπάρχει τυπικά. Ενός κράτους που λεγεται Αμπχαζία. Κάποτε , ήταν ένα ακόμα από τα μέλη τη ΕΣΣΔ. Μα αργότερα συμφέροντα από τους μεν και από τους δε, έφτασαν τα πράγματα σε πόλεμο. ΣΕ πόλεμο με όλες τις απαιτούμενες αθλιότητες και από τις δυο πλευρές. Δεν θυμάμαι πολλά από τότε. Μια σκηνή όμως, από τις πρώτες αναμνήσεις μου. Είμαστε στο πατρικό μου, με κρατάει αγκαλιά κάποιος και βλέπω σφαίρες να τρυπάνε την πόρτα και να καρφώνονται στο απέναντι τοίχο, και φωνές παντού. Μετά θυμάμαι ένα πλοίο, ένα τρένο, και άλλο τρένο και ύστερα τη Μόσχα. Αλλά η Μόσχα έιναι ξεχωριστό κεφάλαιο. προς το παρόν θα μείνω στο Σουχούμ. Μια πόλη κατά τη γνώμη μου όμορφη. Όσο τη θυμάμαι. Και το πατρικό μου. Το ξέρω είναι αστεία έκφραση, αλλά είναι όντως το πατρικό μου. Από τα λίγη μέρη στον κόσμο που τα νιώθω σπίτι μου. Όλα αυτά τα θυμήθηκα λόγω προσφάτων πολιτικών εξελίξεων, που άρχισαν ένα παιχνίδι μεταξύ Ρωσίας-Γεωργίας-Αμπχαζίας. Δεν ξέρω αν θα βγει σε καλό, μακάρι...απλά συνειδητοποίησα πόση ανάγκη έχω τώρα που μεγάλωσα να γυρίσω για λίγο εκεί, να δω τη γιαγιά μου ( 12 χρόνια έχει η καημένη να με χαρεί από κοντά). Τον παππού δεν το πρόλαβα δυστυχώς, μου τον πρόλαβαν τα γεράματα. Αλλά μάλλον τελικά ισχύει οτι πρέπει να ξέρεις καλά τις ρίζες σου για να καταλάβεις ποιός είσαι. Μπορεί να είναι λίγο βαρύ το ποστ, αλλά αυτά ήθελα να τα γράψω εδώ και πολύ καιρό. Ελπίζω σχετικά σύντομα να έχετε και φωτογραφίες να μου πείτε αν μοιάζω με τη γιαγιά μου. :)