Ώρα για το καθιερωμένο, απολογητικό ποστ της χρονιάς. Κανονικά θα έπρεπε να θυμηθώ όλα τα καλά και τα άσχημα, να αρχίσω να βγάζω βαθυστόχαστα συμπεράσμτα για την αλληλεπίδραση μου με το σύμπαν και να επανεκτιμήσω τη σχέση μου με τον εαυτό μου. Μπα...
Η χρονιά δεν έλεγε και πολλά, ήταν μάλλον κάπως δύσκολη. Αλλά από πείσμα δεν θα κάτσω να πτοηθώ. Θα συνεχίσω να μη ξέρω που πάω, με ποιόν, γιατί και πως. Απλά θα κάνω οτι καλύτερο μπορώ. Θα χορεύω περισσότερο, θα γελάω περισσότερο και θα αγαπάω περισσότερο.
Τελεία και παύλα και καλή χρονιά να έχουμε!!!
Υ.Γ Σύμφωνα με το ωροσκόπιο οι παρθένοι θα δυσκολευτούν, αντίθετα οι ζυγοί ( που είναι ο ωροσκόπος μου) είναι πολύ τυχεροί σε όλα. Να δω τι χρονιά θα κάνω!!!!

Εγώ, εσύ και η τριχόπτωση...ή αλλιώς η ανδρικού τύπου αλωπεκία στη ζωή μας...

Λέγεται ανδρικού τύπου διότι αρχίζει από τη κορυφή της κεφαλής και το μέτωπο. Μπορεί να είναι και γενικευμένη αν η μείωση μαλλιών υφίσταται σε όλο το τριχωτό της κεφαλής. Για μια γυναίκα όμως αυτές οι ιατρικές διευκρινίσεις δεν λένε πολλά. Βλέπει τα μαλλιά της να πέφτουν, να αραιώνουν, κάθε βράδυ κάθεται στο καθρέφτη να δει μήπως φάνηκε μισό εκατοστό παραπάνω από το κρανίο και νιώθει άσχημη. Άρρωστη.
1) Ελέγξτε το θυροειδή σας, πιθανόν ο υπερθυροειδισμός να είναι η αιτία.
2) Έχετε αρκετό σίδηρο; Τρέφεστε σωστά; Μήπως ακολουθήσατε καμία στραβή δίαιτα;
3) Μην χρησιμοποιείται έντονα χημικά προιόντα, πιστολάκι, σίδερο για τα μαλλιά και μην τα μαζεύετε σε πολύ σφιχτά χτενίσματα(καλά αυτό αν το κάνετε είστε μαζόχα προφανώς)
4) Περάσατε έντονο στρες; Μήπως γεννήσατε;
Αυτά είναι που σε ρωτάνε. Και αν η απάντηση σε όλα τελικά είναι όχι είστε στη κατηγορία του "Μην αγχώνεστε". Αυτό φταίει για όλα. Είστε αγχωτική. Να βέβαια εσείς και όλες οι υπόλοιπες γυναίκες που θα αρχίζετε να διακρίνετε με λιγότερα μαλλιά. Οχι δεν υπάρχουν φάρμακα, δοκιμάστε φαρμακευτικά σαμπουάν, γαλακτώματα, αμπούλες, χάπια, μάσκες. Δοκιμάστε να κουρευτείτε.
Και αν ακόμα απορείτε καλωσήρθατε στο κλαμπ. Ναι ισχύει οτι οι επιστήμονες δεν μπορούν να δώσουν κάποια σαφή εξήγηση για την πάθηση. Ίσως φταίει η μόλυνση του περιβάλλοντος ίσως κάποια αναπάισθητη ορμονική αλλαγή.
Υπάρχουν καλά νεα. ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΑΣ ακόμα και αν αυτό περιμένετε να γίνει. Και εγώ δεν το πίστευα αλλά ισχύει. Απλά χρειάζεται παραπάνω προσοχή, καλό θα είναι να παίρνετε σωστά προίοντα περιποίσης. Μπορειται να δοκιμάστε θεραπεία με ενέσεις κάτω από το δέρμα του τριχωτού της κεφαλής, νομίζω δουλέυει. Πολύ καλά είναι και τα παραδοσιακά μέσα όσο και αν φαίνεται περίεργο. Λάδι στα μαλλιά πριν το λούσιμο, ξύδι για να μαλακώσουν μετα. Πολλή φροντίδα και πολλή προσοχή. Και οκ ναι το κρανίο μου/ της φαίνεται λίγο σε μερικά σημεία κοντά στη χωρίστρα. Αλλά αυτό δεν μας κάνει και ανάπηρες.
Οι άνθρωποι ζουν με πολύ χειρότερα, αυτό συνηδειτοποίησα σε κάποιο σημείο. Και σταμάτησα να μετραω πόσες τρίχες έφυγαν στο λούσιμο. Σταμάτησα να ψαχνω το ιδανικότερο σημείο για τη χωρίστρα, μην τυχόν και φανεί τίποτα.Σταμάτησα να κοιτάω με προσοχή τα ξένα κεφάλια να δω αν έχουν περισσότερο μαλλί. Δε κάνει να αγχώνομαι πια ειπαμε :)

Αστικοί μύθοι (1)

Η ροκού
Η μουσική στη διαπασών και το τζην τζ'ακετ να ανεμίζει. Σήμερα πια το αγοράζεις πανεύκολα, τότε που πρωτάκουσε ροκ ούτε που μπορούσε να φανταστεί τέτοια ποικιλία. Καλά ούτε τα mp3 player κυκλοφορούσαν τότε. Τώρα όλη η παρέα χωράει σε ένα μικρό στικάκι: Η Τζάνις, ο Κέρτ, ο Τζίμι. Το τρένο πάντως τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει αλλάξει διαδρομή. Ομόνοια- Περισσός με την ίδια ταχύτητα. Ούτε εκείνη έχει αλλάξει διαδρομή. Τόσα χρόνια τα αγαπημένα δισκάδικα στη Σόλωνος, την Ιπποκράτους και τους παραδρόμους. Και πέρα από την κιθάρα και τα ντράμς, τα στέκια, τις μπύρες και τις συναυλίες δεν υπήρχε τίποτα. Δουλειές περιστασιακές, σπουδές αν όχι πολιτικές, τουλάχιστον αρκετά πολιτικοποιημένες. Άντρες καμποσοι, κυρίως βρωμούσαν μπύρα, ιδρωτίλα και κουβάλαγαν μια κιθάρα στον ώμο. Αναρωτιόταν αν αυτό ήταν που ήθελαν να πουν τα τραγούδια της. Αν αυτή η απόλυτη ελευθερία είναι ελευθερία ή φυλακή. Ποτέ δεν ταξίδεψε στην Αμερική, όσο και αν ήθελε. Δεν μπορούσε να κάνει οικονομίες, δεν έβαζε όρια σε τίποτα.Απλά ζούσε τη στιγμή. Σημασία έχει το ταξίδι, λένε οι στίχοι. Μα αν δεν έχεις προορισμό, πως ξέρεις οτι ταξιδέυεις; Για τις επιλογές της δεν μετάνιωσε. Ήταν 40, άβαφτη, ατημέλητα μαλλιά, στενό παντελόνι. Κατέβηκε Περισσό. Χαμογέλασε στον εαυτό της. Τουλάχιστον εκείνη ήταν ακέραια, ανεξάρτητη και σχεδόν ειλικρινής. Σαν τον ήχο της κιθάρας.

Θέλω
- να μην περιμένω
- να παίρνω ο,τι δίνω
- να μπορώ να κάνω όνειρα για το μέλλον
- να μην πιάνω τον εαυτό μου οτι είμαι μόνη
- να μην πληγώνω κανέναν
- να μην με πληγώνουν
- να μην φοβάμαι τίποτα
- να έχω μια αγκαλια να με δεχτεί
- να είμαι ευτυχισμένη

και να σταματήσω επιτέλους να νιώθω τόσο απέραντα κουρασμένη...

Αφιερωμένο

Το πρόσωπο στον καθρέφτη ήταν θολό, αβέβαιο. Ήταν αναμαλλιασμένη και χαμένη, με όλα τα μικρά ψεγάδια που χρόνια τώρα διερευνούσε και σφράγιζε στον εαυτό της. Ήταν ένα πρόσωπο πολύ οικείο. Μα για πρώτη φορά κατάφερε να το δει από μια άλλη πλευρά. Και ξέσπασε σε γέλια. Γελούσε για τον πόνο και το φόβο της, γιατί τους είδε από το κλειδαρότρυπα του καθρέφτη. Γιατί όταν ήταν κομπάρσοι στην παράσταση δεν την ένοιαζαν. Γέλασε γιατί είδε μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες και ωστόσο τόσο ιδιαίτερη, να την κοιτά. Και εκείνη ήταν όμορφη, με το δικό της τρόπο. Ήταν όμορφη και ήταν μόνη, και ήταν ένας ολόκληρος κόσμος. Τότε ευχήθηκε να μπορούσε να βρει και κάποιον άλλον να δει ότι ακριβώς έβλεπε αυτή στον καθρέφτη. Να δει εκείνη.

Είναι παράξενο που σκεφτομουν μόλις χτες τι με συγκινεί, και να σου η πρόσκληση από την ενεσούλα για το ομώνυμο παιχνίδι. Τελευταία συγκινούμαι υπερβολικά έυκολα. Ειδικά με τις ταινίες. Η αλήθεια είναι οτι δεν μπορώ να ελευθερώσω τα συναισθήματα μου από μόνη μου, αλλά με το παραμικρό σπρωξιματάκι, μπλουμ! βουτάω στη λίμνη. Συγκινούμαι όταν οι άνθρωποι φέρονται παράδοξα και αληθινά. Όταν δείχνουν τι νιώθουν εκεί που κανονικά θα σιωπούσαν. Αλλά αυτό είναι πολύ γενικό.
Συγκεκριμένα παραδείγματα :
είμαι πολύ ευαίσθητη στο θέμα μάνα-παιδί...όταν βλέπω παιδάκια να θέλουν να αγκαλιάσουν τη μαμά τους, παθαίνω κάτι...εξ'ου και η υστερία που έπαθα στο τέλος του Τεχνητη Νοημοσύνη...
είμαι πολύ ονειροπόλα και συγκινούμαι με παραμυθάκια και ιππότες...και ιστορίες αγάπης όπως του West side story...ειδικά το τέλος όπου τραγουδάνε μαζί οτι κάπου κάποτε θα είναι μαζί , ενώ εκείνος πεθαίνει στα χέρια της...ξέρω είναι χαζό, αλλα εγώ βουρκώνων λιγουλάκι...
επίσης βιβλία του Κοέλο ( όπως καλή ώρα το "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα") συχνά περιέχουν συναισθηματικά κομμάτια με τα παραπάνω μοτίβα και καταλαβαίνετε
το παράξενο είναι τοι μικρή δεν καταλάβαινα γιατί οι άνθρωποι κλαίνει για κάποιον άλλον...
έλεγα στη μαμα να μην κλαίει με τις ταινίες, γιατί είναι όλα ψέμματα...τώρα εγώ κλαίω με τα ψέμματα πιο πολύ απότι με την αλήθεια γιατί πολύ θα ήθελα να ήταν πραγματικότητα κάποια από αυτά....

εχμ....εμείς και εμείς είμαστε δω...προσκαλώ όσους εδεήσουν.....

Κάτα φαντασίαν...ιατρός

αφιερωμένο εξαιρετικά σε μια αιθέρια ύπαρξη του ΙΚΑ που βρίσκει αρρώστιες εκεί που δεν υπάρχουν και γράφει εξετάσεις που αντεδείκνυνται...

Ξέρετε πάντα ήμουν πολύ ελαστική όσον αναφορά τα ιατρικά λάθη. Οι ιατροί είναι άνθρωποι και δεν μπορούν να είναι τέλειοι δυστυχώς. Αρκεί να ξέρουν να τα παραδέχονται και να προσπαθούν να τα διορθώσουν. Έλα όμως που υπάρχει μια κατηγορία ορκισμένων στον Ιπποκράτη που κάνουν τα λάθη επάγγελμα. "Πουλάνε" επιστήμη μόνο και μόνο για να αποδείξουν στον εαυτό τους οτι δεν είναι τοσο ζώα όσο νιώθουν. Ελάτε τώρα που δεν τους ξέρετε...οι κατα φαντασίαν γιατροί έχουν διακριτικά σημάδια: ύφος μέγα επιστήμονα, βλέμμα στραμμένο στο υπερπέραν όπου επικοινωνούν με τα πνεύματα του Παστέρ και του Ασκληπιού ,και ένα σωρό ιστορίες από την πολύχρονη κλινική τους εμπειρία. κατά βάση το πακέτο συνοδεύεται από αγενέστατη συμπεριφορά, που σκοπό έχει να σε βάλει στη θέση σου: του βρωμερού κατηορούμενου που φέρει πάνω του όλες τις αρρώστιες...Το κακό της υπόθεσης όμως δεν είναι αυτό. Είναι αστοιχείωτοι με την ιατρική. Ακολοθούν τη διδασκαλία του 1850 οταν τελείωσαν το πανεπιστήμιο και δεν νοιάζονται για τον ασθενή , παρά σαν περίπτωση για το ιστορικό τους. Βλέπουν πάντα αυτό που θέλουν να δουν , όχι αυτό που έχεις, και σου κάνουν κυρήγματα για άσχετα μεν θέματα, στα όποια όμως κάναν διδακτορικό κάπου πριν πέσει η Χούντα.
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!!! Γιατί κανείς δεν τους αντιμιλάει, γιατί το υποτιθέμενο "κύρος" τους προκαλέι φόβο και τρόμο, γιατί ταλαιπωρούν κόσμο.
Δυστυχώς έχετε περισσότερες πιθανότητες να τους συναντήσετε σε τίποτα ΙΚΑ και δημόσια ιδρύματα, διότι εκεί δεν παίρνουν χαρτονομίσματα απευθείας από τον πελάτη, οπότε και τον γράφουν εκεί που δεν πιάνει ούτε η συνταγή τους.
Προσοχή εαν πέσετε πάνω σε τέτοιο δείγμα χόμο σάπιενς, τρέξτε!!! ( και χρόνο θα γλιτώσετε και νέυρα, και θα βελτιώσετε την καρδιοαναπνευστική λειτουργία με τοσο τζόκινγκ)

Θα κάνω την ΄χαρη στο φίλο και συνάδλεφο μου τον νοσηλευταρά επαναστάτη που σχολίασε το προηγούμενο ποστίδιο, και θα γράψω για τη νοσηλευτική. Αυτό ακριβώς προσπαθεί εξάλλου. Να μας αφυπνίσει, με τον έναν και μοναδικό του τρόπο. Μόνο που εδώ δεν θα με έχει σύμμαχο. Γιατί το να αυτορποβάλλεσαι μέσω μια τουλάχιστον αστείας επαναστατικότητας και μαγκιάς το θεωρώ περασμένο στάδιο της εφηβείας. Η αλήθεια είναι οτι με έκανε να νιώσω ένα με το χώμα με το σαρκαστικό του σχόλιο και σκέφτομαι από αύριο να ανοίξω ένα σταντ στη σχολή όπου θα βάλω τισ αφίσεσ των ηγετών και θα προτρέπω τους φοιτητές να πετάνε βελάκια στις μούρες τους για να μην ξεχνούν την ιερή αποστολή τους, να διασώσουν τη νοσηλευτική.
Εδώ όμως ήρθε ο καιρός να αναφέρω τι είναι νοσηλευτική. Είναι μια επιστήμη που επικετρώνεται στη φροντίδα(με την ευρύτερη δυνατή έννοια ) του ανθρώπου. Εξ'ου 2 συμπεράσματα...Πρώτον μια ενιαία επιστήμη πρέπει να διδάσκεται από ενα εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ναι ναι μπορείτε τώρα να με σκοτώσετε αλλά θεωρώ απαραίτητη τη συγχώνευση ΑΕΙ και ΤΕΙ. Άμα θέλουμε να αντιμετωπιζόμαστε σαν επιστήμονες πρέπει για αρχή να ενωθούμε και να έχουμε ομοιογένεια. Δεν υπονοώ με κανέναν τρόπο οτι τα τει είναι λιγότερο αξιόπιστα, ή οτι δεν διδάσκεται εκί καλά η νοσηλευτική. Όπως εξάλλου και στα αει. Παντού υπάρχουν ελλείματα γιαυτό χρειαζόμαστε κάτι ενιαίο. Δεύτερον, η νοσηλευτική χρειάζεται επαγγελματίες που αγαπούν εκείνο που κάνουν. Που αγαπούν τον άνθρωπο. Και τον βαζουν σε πρώτη μοίρα. Θα μου πείτε τώρα αυτοι φταίνε, που τα δίνουν όλα και δεν σκέφτονται τουσ εαυτούς τους, που δεν σηκώνουν κεφάλι και δεν διεκδικούν τα δικαιώματα τους. ¨οχι φταίνε οι αδιάφοροι, που βγάζουν τη βαρδια για υποχρέωση, που δεν τους νοιάζει παρά να τρυπώσουν στο δημόσιο.
Τέλος, θεωρώ την προαίρεση του συνάδλεφου εξαιρετική. Καλά κάνει και φωνάζει αν αυτό πιστέυει πως είναι το σωστό. Μονο που ο καθένας έχει ένα δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τα πράγματα, και μια δική του προσέγγιση.
Είχα ένα πολύ σοφό παππού που έλεγε, "αν είσαι ο καλύετρος στο επάγγελμα σου, όποιο και αν είναι, θα κάνεις τη διαφορά"
δεν είμαι από εκείνους που θα διεκδικήσουν το δίκιο με φωνές, αλλά από εκείνους που θέλουν να αποδείξουν έμπρακτα γιατί το επάγγελμα χρειάζεται σεβασμό.

Για πότε πολιτικοποίησα έτσι το μπλογκι? :)
καιρος λοιπόν για αιώνιες απορίες και εξίσου αιώνιες φιλοσοφίες για να γίνει λίγο πιο χαρούμενη η ατμόσφαιρα...
θα παραδεχτώ μια μεγάλη αμαρτία...είμαι φαν του sex and the city ...και αιντε, ο αναμάρτητος τω λήθω βαλέτω!!!!
παρακολουθώντας όμως όοολη τη σειρά, και φτάνοντας στο τελευταίο επεισόδιο εξήγαγα ένα πολύτιμο συμπέρασμα για τον εαυτό μου...οτι οι ιδιοφυεις δημιουργοί μέσα σε έξι σεζόν κατάφεραν να χωρέσουν τους κύριους τύπους αντρών που κυκλοφορούν εκέι έξω...οπότε λοιπόν μια μικρή ματιά από τη δική μου διαστρευλωμένη οπτική γωνία
1) Μπιγκ...όλες τον ονειρευόμαστε, όλοι θέλετε να γίνετε σαν εκείνον...το απόλυτο σύμβολο σιγουριάς, ισχύος, αντρικής γαιδουριάς-αναισθησίας και προβλημάτων με τη δέσμευση. Γιατί τον θέλουμε; επειδή μας κάνει να γελάμε, και μας φωνάζει kid
2) Ειντεν.... γλυκός, με κατανόηση, συναισθηματικός, έξυπνος, καλός. Το τελευταίο είναι μειονέκτημα. Δεν χρειάζεται να παλέψεις για αυτόν και τον βαριέσαι. Χρησιμοποιείται και ως αρκουδάκι για τις κρύες νύχτες.
3)Τρει...ο τέλειος σύζηγος που κρύβει κάποιο τεράστιο ψεγάδι...και όμως τον παντρευόμαστε γιατί θέλουμε το υπόλοiπο πακέτο. Κι αν μας αφήσει και ενα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης μετα το διαζύγιο ακόμα καλύτερα
4) Ρίτσαρντ...η κρυφη ελπίδα κάθε γυναίκας οτι μπορεί να κάνει το καλύτερο άντρα να την ερωτευτεί τόσο που δεν θα υποκύπτει στα ζωώδη έντσικτα βλέποντας άλλες κοντές φούστες...μέγα λάθος...
5)Σμιθ...οκ η φαντασίωση μας...αλλά ως εκεί, καμία άλλη πρακτική χρησιμότητα
6)Στηβ...το βοήθημα για τις πολύ απελπισμένες που κοντεύουν να γίνουν κυνικές...απλά σε κάνει να γελάς...και σου κάνει παιδιά
7)Αλεξάντρ Πετρόβσκι...φανταστικός χαρακτήρας(οι αρσενικοί χόμο σάπιενς του σήμερα δεν θα σου διαβάσουν ποίηση μπροστά στο τζάκι και δεν θα σε παρουν στο παρίσι μαζί τους)...(εαν ποτέ συνατήσατε κάτι παρόμοιο, είστε η Κάρι Μπράντσοου)
8)Χάρι...ο πιο ρεαλιστικός χαρακτήρας...απλά ένας άντρας που σου ταιριάζει, έχει χιλια ελλατώματα και τριχωτή πλάτη, αλλά θέλει να σε κάνει ευτυχισμένη. Θέλει να σε κάνει ευτυχισμένη. Και προσπαθεί. μπα...τελικά και αυτός είναι φανταστικός χαρακτήρας....
9) Μπέργκερ...αποτυχημένος μποέμ τυπάς, που σε ελκύει με τη συγγραφική του φλέβα αλλά αποδεικνύεται άλλο ένα προβληματικό κομπλεξικό αγόρι.
10)Στάνφονρντ...γκευ, γιαυτό και ο καλύτερος άντρας της σειράς...πλην του γεγονότος οτι δεν είναι άντρας...

αυτά λοιπόν και αν αναγνωρίζετε κάποιον γνωστό σε ένα από αυτά τα πρότυπα, τότε ή που είστε καμμένοι με τη σειρά όπως και εγώ, ή που το σαρδόνιο χιούμορ μου τελικά βγάζει κάποιο νόημα...

Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 3ο)

Απλά πράγματα εδώ...
δεν με νοιάζουν ούτε οι υπερδυνάμεις, ούτε ποιος έχει δίκιο, ούτε ποιος άρχισε τι...
με νοιάζει που η πρωτεύουσα της Ν.Οσετίας καταστράφηκε κατά το 80% με σε 3 μέρες. φανταστείτε το 20% της Αθήνας να στέκεται ανάμεσα σε μαύρα ερέιπια.
με νοιάζει που γκρέμισαν ένα ολόκληρο νοσκομείο με τους γιατρούς και τους ασθενείς και τις ετοιμέγεννες και τα μωρά και , και , και...
με νοιάζει που 3 μέρες έβλεπα πρόσωπα κλαμμένα στην τηλεόραση, μάτια τρομαγμένα, παιδιά χαμένα
με νοιάζει γιατι παρ'ολο που δεν άγγιξε την περιοχή μας, ήμουν κοντά και το ένιωσα να περνάει σαν κρύο αεράκι στο δέρμα μου...
με νοιάζει γιατι μπορούσαν να είναι δικοί μου άνθρωποι εκείνα τα άσπρα και ματωμένα σεντόνια....όπως ήταν πριν 15 χρόνια
με νοιάζει γιατί μπορούσα να είμαι εγώ εκείνη η τρελή που φώναζε στο δρόμο από απόγνωση...

με νοιάζει γιατι κανείς δεν νοιάζεται....και γιατί φοβάμαι οτι όπου και αν παω θα ξέρω πάντα οτι η φρίκη είναι μισό βήμα από τη ρουτίνα μας...ένα αεροπλάνο, μια βόμβα, ενα τανκς, ένας πυροβολισμός...

η σκέψη μου είναι με όλες τις αθώες καρδούλες που χαθηκαν....

Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 2ο)

Για να δώσω λίγη ποικιλία στην αντιδραστικά καταθλιπτική ατμόσφαιρα ορίστε μερικές επεισοδιακές στιγμές από την περιήγηση μου στα πάτρια εδάφη.

1)Μόνο στην ελλάδα μπορείς να φτάσεις στον σταθμό του τρένου και να περιμένεις μια ώρα σε πλήρη ηρεμία, χωρίς να ακούσεις καμία ανακόινωση απο πουθενά, μέχρις ότου δεις ένα παλιόχαρτο δίπα στην τουαλέτα, όπου ο υπάλληλος έγραψε με ξεθωριασμένο στυλό και ορθογραφικά λάθη οτι σήμερα έχει απεργία και όλα τα δρομολόγια ακυρώνονται.
Από την άλλη μόνο στην ελλάδα μπορείς να βάλεις τον άγνωστο οδηγό του κτελ να συνενενοηθεί στο κινητό με ένα ταξιτζή (φίλο φίλων των γνωστών κάτι φίλων) για το σημείο της λεωφόρου κάπου στα περίχωρα της Κατερίνης, στο οποίο θα σας αφήσει ο μεν για να σας ποαραλάβει ο δε. Σημειωτέων ο δε(ο ταξιμαν) είχε ένα καταπληκτικό όχημα με σπασμένο καθρέφτη, και ξεφούσκωτα τα δυο πίσω λάστιχα, πράγμα που δεν τον εμπόδισε να τρέξει με 150 για να φτάσουμε στην ώρα μας.
2) Ας συμβουλέψει κάποιος του Τούρκους να μάθουν έστω και δυο λέξεις στα αγγλικά...χριστιανέ ( ή μάλλον μουσουλμάνε) μου, δεν καταλαβαίνω τι θες να μου πεις αν μουγκρίζεις τούρκικα κια κουνάς τα χέρια σου. Και το γεγονός οτι εννοούσες να σου δωσω το διαβατήριο το μάντεψα καθαρά επειδή οι συνταξιδιώτες είχαν την καλοσύνη να μου μεταφράσουν.
3) Ποτέ δε φανταζόμουν οτι σε ένα τετραγωνικό μέτρο της γης χωράνε τόσο φυτά. ¨οσο υπάρχει η Αμπχαζία δεν θα αντιμετωπίσουμε έλλειψη οξυγόνου και ξυλείας, το δηλώνω υπεύθυνα. Το πρόβλημα είναι οτι παρεά με τη βλάστηση παίρνεις δώρο και τα πάσης φύσεως έντομα. Το κλέινω το κεφάλαιο, γιατί άμα αρχίσω να θυμάμαι τις αράχνες στο σπίτι παθαίνω επιληπτικές κρισεις.
4) Σε κάποια μέρη του κόσμου για να αποδείξεις οτι είσαι μαο γαμάω φτάνει να παντρευτείς στα 19, να κάνεις 2 κουτσούβελα, ύστερα να αδυνατίσεις, να φορέσεις δεκάποντο τακούνι, την βραδυνή τουαλέτα και να πας κορδωτή στην λαική με το παιδικό καροτσάκι και τα τακούνια να φτυαρίζουν τους χωματόδρομους.
5) Αν θέλετε να πραγματοποιήσετε ανακαίνηση στο σπίτι μην επιλέξετε τις διακοπές για το εγχείρημα. Θα αναπολείτε τα κουραστικά βράδια στου δουλειά σαν να ταν το ταξίδι του μέλιτος στις Μπαχάμες.(εγώ η καημένη η αστικοποιημένη,το παιδί του διαμερίσματος δεν ήξερα οτι ο σοβας μπορεί να κατακλίσει το σώμα σου από παντού, και να φτερνίζεσαι σκόνη μετά απο δυο μέρες. Όπως δεν ήξερα και οτι μισός κουβάς σοβά ζυγίζει κάνα 8κιλο. Αλλά το εμαθα.

Με λίγα λόγια πάλι καλά που γύρισα. :)

Υ.Γ. ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΑΜΠΧΑΖΙΑ ΜΕΣΩ ΠΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΚΩΝ\ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΓΙΑ ΚΕΙ ΑΠΟ ΘΕΣ\ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΡΕΝΟΥ ΓΙΑ ΚΕΙ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ.ΜΗΝ.

Το μεγάλο ταξίδι (μέρος 1ο)
Απείχα πολύ καιρό...και γύρισα με τόσες σκέψεις που δεν χωράνε σε 1 ποστ και θα τα χωρίσω θεματικά...ένα με γενικότερες διαπστώσεις φιλοσοφικού περιεχομένου, ένα με συγκεκριμένα γεγονότα και παραστάσεις και μάλλον άλλο ένα για τον πόλεμο....


το λοιπόν...έφυγα να βρω τι σημαίνει πατρίδα, και συνηδειτοποίησα οτι την είχα αφήσει πίσω...δεν έχω διακαίωμα βέβαια να πω οτι η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, και ούτε θα το παίξ ψευτοπατριώτισσα, αλλά πατρίδα είναι αυτα που αγαπάς, οι άνθρωποι που νοιάζεσαι, που σε νοιάζονται, είναι οι ανεπαίσθητοι κώδικες συμπεριφοράς που αναγωρίζεις εύκολα, είναι η ρουτίνα σου, τα μέρη που έχεις συνηθίσει, το σπιτι που ζεις...
πήγα στην πατρίδα των γονιών μου, ναι, αλλά όχι στην δικιά μου...εγώ δεν έχω μια πατρίδα...έχω πολλά πράγματα στην ελλάδα, κάποια στη ρωσία, και είμαι σίγουρη οτι στο μέλλον θα αποκτήσω και άλλα κομματάκια πατρίδας σε άλλα μέρη...
επίσης σήμερα που η επικοινωνία είναι πλεον παιχνιδάκι (ναι ναι ξέρω είναι αρχη για έκθεση ιδεών αυτό, αλλα τι να κάνω, όντως έτσι είναι) και έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις και να επιλέξεις όσους φίλους θες, οι δεσμοί οικογένειας, δεσμοί γάλακτος δεν λένε και πολλά...μπορεί να ακούγομαι βλάσφημοι, αλλά το οτι κάποιος είναι ξάδελφος, θείος ή οτιδήποτε δεν μου λεει τίποτα, και ούτε έχω την παραμικρή περιέργεια να τον γνωρίσω...έίμαι κυνική αλλά έγω ξέρω τι μου πήρε ΄τοσα χρόνια να βω εδω ανθρώπους να αγαπήσω και να με αγαπήσουν και να φτιάξω μια "οικόγενεια" φίλων...γιατί κακά τα ψέμματα ζω εδω και 12 χρόνια με μόνο σοι στην πόλη τον θειο μου...και όταν ακούω ατάκες τύπου πήγαινε κάτσε μαζί της ξαδέλφη σου είναι, πάιρνω ανάποδες, γιατί ούτε γω ούτε αυτή έχει καμια όρεξη να φορτωθούμε η μια στην άλλη...και επίσης παίρνω ανάποδες όταν ακούω τι όμορφα κόλπα έχουν πετάξε ενίοτε τα μέλη τησ οικογένειας ο ενας στον άλλον....και όλοι ζουν με μια ψευτουποχρέωση, που την επιβάλλουν μόνοι τους στον εαυτό τους και ύστερα τυρανιούνται...οικογένεια δεν είναι το αίμα, είναι η αγάπη και ο σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων...

τέλος,οταν κάτι είναι νεκρό δεν ανασταινεται, μπορεί να βρωμάει, να αποσυντίθεται..μπορεί να φυτρώσουν πάνω μανιτάρια, η να γίνει λίπασμα για κανένα νεο φυτό αλλά δεν ανασταίνεται...αυτό ήθελα να το φωνάξω κάθε λεπτό στους γονείς μου, αλλά ξέρω οτι το καταλαβαίνουμε και οι ίδιοι, απλά δεν μπορούν να αποδεχτούν το τέλος της πόλης που κράτησε μέσα της τα πιο όμορφα χρόνια τους...αλλά είναι νεκρή πια και πάνω της φυτρώσε ένα κατασκεύασμα περίεργο, καθόλου αρμονικό και για μένα προσωπικά αποκρουστικό...

οι σκέψεις μου ίσως να μην είναι και οι πιο χαρούμενες και μακάρι να είχα καλύτερες εντυπώσεις, αλλά μερικές φορές για να καταλάβεις που πατάς χρειάζεσαι να βουτήξεις σε κάτι άσχημο....

Φέυγω...και αφήνω πίσω μερικά πράγματα για τις επόμενες 3 εβδομάδες...(σε καμία περίπτωση με σειρά προτίμησης)
-το λαπτοπίνι...ευελπιστώ να έχω ιντερνετ όμως για να μπορώ να γκρινιάζω ελεύθερα στο μπλογκ
-το κλιματιστικό...ευτυχώς στα βουνά του Καυκάσου το καλοκαίρι φέτος είναι πολύ υποφερτο , γιατί θα αναγκαστώ να το περάσω στην καλύτερη με ανεμιστήρα
- τα σταρμπακς...ασχολίαστο....
-όλη την καλή παρέα που ζει έξω από τον υπολογιστή , αλλά με συναντάει ενίοτε...
-τους βαθμούς της εξεταστικής....καλύτερα να δω όταν γυρίσω...
-την ασφαλατοστρωμένη αθήνα...αυτό θα έπρεπε να με κάνει να χαίρομαι...λολ
- και κάτι άλλο...που φτιάχνει καφέδες σε ένα λόχο, έχει καινούριο υπολογιστή του οποίου το κουτί για τον πύργο λέγεται μάμπο, έχει την ομοφότερη θεα από τη σοφίτα και τα πιο υπέροχα μάτια...


θα γράψω πολλά νεότερα σύντομα, αν και πραγματικά δεν ξέρω τι με περιμένει εκεί κατω. μπακ χόουμ άφτερ 12 γίαρσς....

Το οτι υπάρχουν κτήνη το ξέρω. Το οτι τυχαίνει να βρίσκουν και αθώα θύματα το ξέρω επίσης. Το οτι τα παιδιά ζουν σε έναν πολύ παράξενο και κακό κόσμο σήμερα το ξέρω και αυτό. Αλλά γιατι να πεθάνουν από δίψα και πείνα δυο παιδάκια μέσα σε ένα ασανσέρ και να μην το καταλάβει κανείς;
Και το κυριότερο, εσύ κυρία παρουσιάστρια με τη κούπ, τη λακ, το μανικιούρ και το τουπέ μέχρι απέναντι, πως ΤΟΛΜΑΣ να μιλάς με τέτοιο τρόπο; Λες και δεν είναι παιδάκια που πέθαναν με φρικιαστικό θάνατο, αλλά η καινούρια "αληθινή" ιστορία του κοσμοπόλιταν;
Λες τα πτώματα εντπίστηκαν από την έντονη δυσωδία,ήταν ολόγυμνα, και βρίσκονταν σε αποσύνθεση. Το Πούλιντζερ να πάρεις. Ακούνε και ηλικιωμένοι ειδήσεις, και παιδάκια και άνθρωποι που επηρεάζονται έυκολα. ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΣ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ. ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΣΕΒΑΣΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ!!!! Κρίμα όμως που δεν βρήκες και αποκλειστικές εικόνες, δεν έβαλες και καμιά λεπτομέρεια ακόμα, ποιο μέρος είχε αποσυντεθεί περισσοτερο και άλλα ζουμερά.
Δεν φταις εσύ ασφαλώς αλλά το κανάλι σου, και όλα τα κανάλια και τα περήφανα ΜΜΕ εν γένει. Φταιει που δεν σεβόμαστε, δεν σκεφτόμαστε και δεν νιώθουμε.
Γιατί υπάρχει και ένα μέρος που λέγεται ψυχη σε μερικούς, και πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να κάνουμε μεταμοσχέυσεις από αυτό, μαζί με επικουρικά όργανα όπως συνείδηση, ευαισθησία, ενσυναίσθηση( ου δύσκολη λέξη δεσποινίς παρουσιάστρια, δεν τις μαθαίνετε εκεί στην τηλεόραση).
Και κάτι ακόμα, όσο συμβαίνουν τέτοιες τραγωδίες εγώ δεν θα μπορέσω να τον δω τον πανάγαθο και μεγαλοδύναμο. Πολύ θα ήθελα να ξέρω οτι γίνατε αγγελάκια, καρδουλες μου, αλλά μόνο μουντό καυασαέριο βλέπω πάνω....στην δική μου τη καρδιά πάντως υπάρχετε και θα μου θυμίζετε να μην σταματήσω να ονειρεύομαι ένα γλυκύτερο κόσμο.

Το καλλώπισα, κούρεψα λίγο το γκαζόν, έβαψα λίγο τον φράχτη, άλλαξα γραμματοσειρές ,έβαλα λινκς και να το ,το ανανεωμένο, δε γουάν εντ όνλι, μπλογκίδιον μου! Για άλλη μια φορά έβαλε το χεράκι του ο προσωπικός μου κομπιουτερομάγος, ο οποίος εκτελεί ανα διαστήματα και χρέη θείου. Ένα χειροκρότημα λοιπόν για τον άνκλ Τζόρτζ( πολύ μου αρέσουν τα αγγεληνικά μου! (αντιστρέφουμε τα γκρίνκλις με μια επιστροφή στην πλούσια ελληνικη)
Έχω χαθεί το ξέρω, σε αυτό συντελούν 3 μείζονες παράγοντες...
1) ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ίου, άου, μπούχου, γιούχου. Τα πρώτα τρια επιφωνήματα εκφράζουν τα συναισθήματα μου όταν βλέπω μπροστλα μου την κόλλα, και το τελευταίο τον τρόπο που διαβάζω...
2) καμιά 50άρα μέρες χωρίς το αμόρε, χαριτωμενιές που παίζονται με την άδεια του, ο εξαιρετικός ελληνικός στρατός, πολλά ακόμη χαρούμενα. Ε τι να κάνω, που δεν έχω όρεξη πλεον για τίποτα, μόνο νεύρα; Δεν ζητάω πολλά, θέλω απλά μια φορα να έχω κάποιον να περιμένει εμένα κάπου. Je veux que quelq'un m'attend quelque part το χει πει και η Γκαβαλντά στη συλλογή των νουβέλων της. Εξαιρετικό βιβλιαράκι να το διαβάσετε όσοι αγάπατε την απλή γραφή που διδάσκει μαθήματα ζωής.
3)Προσπαθώ να βγαίνω, να κάνω μπάνια, να διασκεδάζω και να περνάω καλά, αλλά αυτό το εμποδίζει ο 2ος παράγων. Οπότε τελικά οι 2 τους μαζί με κρατάνε μακριά από το νετ. Καλύτερα ίσως...Η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Το θέμα είναι να τη ζήσεις κιόλας με τρόπο που να σου αρέσει τώρα, αλλά να μην το μετανιώσεις μετά. Το πιο δύσκολο είναι να κρατάς την ισορροπία του σήμερα με το αύριο. Φοβάμαι να αφήσω απωθημένα. Φοβάμαι να κάνω βλακείες. Μα περισσότερο από όλα φοβάμαι να απογοητεύσω το εγώ μου. Γιατί μετά δεν τη γλιτώνω, και θα την πληρώσουν τα πάντα γύρω. Μια ανασκόπηση ήταν αυτό, μην το πάρετε στα σοβαρά. ;)

Θα χαλάσω το ίματζ της σοβαρής, κουλτουριάρας μποέμ με ελαφρές επιρροές γκόθικ και θα μιλήσω για τη Γιουροβίζιον(έτσι ακριβώς , γιατί στα ελληνικά ακούγεται ακόμα πιο κιτς...)
Και οχι δεν θα βρίσω το θεσμό και τους συμμετέχοντες. Αντιθέτως προς μεγάλην μου έκπληξην και ιδιατέραν συγκίνησην ανακάκλυψα οτι φέτος το επίπεδο του χαρούμενου-είμαστε-μια-ενωμένη-ευτυχισμένη-ευρώπη πανηγυριού ανέβηκε αισθητά. Όχι απλά έφεραν για μια φορά μεγάλη ποικιλία από μουσικά είδη (από ρεγκετόν μέχρι κλασσικό μέταλ), όχι μονο εμφανίστηκαν και άλλες προσωπικότητες εκτός από ξεκολέ μακρυπόδαρα όντα με λεύκανση, αλλά και δόθηκε μεγαλύτερο βάρος στους ερμηνευτές παρά στο σόου των τραγουδιών. Και δόξα τω θεο γιατί μετα τη Ρουσλάνα, τους τρανσέξουαλ-αξιοθέατα και τις τσουλήθρες οι συμμετέχοντας είχαν έρθει σε αδιεξόδο αφού είτε έπρεπε να στειλουν καμια 600 γυμνούς στη σκηνή για να εντυπωσιάσουν, είτε να το γκρεμίσουν με μπαζούκες το μαγαζί να τελειώνουμε. Όσο αναφορά τα τραγούδια, ήταν σχετικά καλής ποιότητας με αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις που φυσικά δεν πήραν ψήφους αφού δεν είναι μεινστριμ. Επίσης πολύ το χάρηκα που είδα να ανεβαίνει ο μέσος δείκτης σωματικής μάζας. Ναι οι ανορεξικές την κάνανε για τις κλινικές με ελαφρά και οι φυσιολογικές είμαστε και πάλι στη μόδα.
Βέβαια σε όλα τα παραπάνω υπήρχαν εξαιρέσεις. Τα βγάλ'τα-όλα-κορίτσι-μου γκομενάκια δεν εξαφανίστηκαν τελείως και πολύ κρίμα, γιατι τα ωραία πόδια είναι προσόν στο μόντελιγκ και όχι στο τραγούδι ψυχές μου. Η Πορτογαλίδα έχει εκπληκτική φωνή και ας είναι όσα κιλά θέλει, αλλα το μακιγιάζ της ήταν τόσο αποκρουστικό που έμοιαζε με τη μέδουσα από την ¨αριελ. Ήταν και το τραγούδι της με τη βασίλισσα των θαλασσών , δεν θέλω και πολύ για τον παραλληλισμό. Ο τυπάς από την Ισλανδία (;) που βγήκε μόνος στη σκηνή ήταν απαράδεκτα παράφωνος. Μπορεί να έφταιγε η διοργάνωση, αλλά δεν πέτυχε ούτε μισή νότα. Το καλομοιράκι τι να πω...συμπαθητικούλι, αλλά περίμενα περισσότερη σκηνοθεσία όχι απλά κουνηματάκι,χώρια που ο τρελός μου γείτονας βάζει κάθε πρωί στη διαπασών τον τραγουδάκι και κάνει τα δεύτερα φωνητικά, οπότε δεν έχω καλή σχέση με το θέμα. Η νικήτρια Ρωσία, παρά τις ιδιαίτερες εθνικές που καταβολές ήταν άθλια. Ο Ντίμα λυπάμαι που θα σας αποοητεύσω θαυμαστές του είναι ναρκομανής, τον εχω δει από κόντα και το μάτι του δεν είναι φυσιολογικο. Το να φέρεις ολυμπιονική και παγκόσμιο πρωταθλητή στο πατινάζ για να σου κάνει δυο πιροέτες είναι το λιγότερο γυφτιά και σε συνδιασμό με το βιολί Στρατιβάρι(πανάκριβο και πολύ παλιό , υπάρχουν λίγα στον κόσμο) που είχε ο τρίτος της παρέας ήταν απλά φτηνιάρικη εμφάνιση. Τους έλειπε μόνο ο Πόυτιν στα δεύτερα φωνητικά και ο Αμπράμοβιτς στα ντραμς. Αν δεν μπορείς να κερδίσεις με ένα καλό τραγούδι, να πας σε άλλο διαγωνισμό, όχι σε μουσικό σοου.
Ας κλείσω όμως με κάτι όμορφο. Οι εμφανίσεις της Κροατίας και τη Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Η κορατία με ένα πανέμορφο ρετρό με τάνκγο επιρροές και όλες τις ηλικίες απί σκηνής και η Βοσνία με γλυκύτατο ντουετάκι από δυο αδελφάκια με υποκριτικές ικανότητες και πολύ χιούμορ. Το πρώτο τργούδι μιλούσε για το χρόνο που κυλά και το μόνο που μας καρτα ζωντανούς είναι οι μελωδίες που ταξιδεύουν και το δεύτερο έλεγε απλά οτι αυτό που μας έκανε ανθρώπους και που κινεί τον κόσμο είναι η αγάπη. Τόσο απλό. Πολύ ταιριάζει στην κοσμοθεωρία μου όμως. :)

Και άλλο παιχνίδι, να ναι καλά η ελληνική μπλογκόσφαιρα. Αυτή τη φορά χειρόγραφο. Χεχε...
Βασικά έχω άθλιο γραφικό χαρακτήρα, ειδικά όταν γράφω για μένα σε κάτι μικρά μπλοκάκια όπως αυτό. Όλως παραδόξως όμως, για μένα αυτές οι γρατσουνιές έχουν πολλή περισσότερη αξία παρά τα καθαρογραμμένα και περιποιημένα κείμενα. Ορίστε λοιπόν, κάτι που γράφτηκε κάποτε μέσα σε ένα πούλμαν.










για το http://autographcollectors.blogspot.com


θα καλέσω τον έναν και μοναδικό άνδρο
(όλο παράπονα είναι , βαριέται στο μπλόγκ μου τελευταία)
καθώς και όλον τον καλό λαό που θα δει τον ποστ και θα ενδιαφερθεί.Ναι ναι αγαπητέ αναγνώστη-μπλογκόφιλε που κάθεσαι νυχτιάτικα και σερφάρεις αυτό αφόρα εσένα προσωπικά και ας μην με ξέρεις. Χαιρετώ σας!!

Έχεις να περάσεις ένα βουνό. Στην αρχή πετάγεσαι, γαντζώνεσαι. Σου φαίνεται τεράστια η απόσταση που πρέπει να διανύσεις. Το χεις πάρει απόφαση όμως, σκίζεις το σώμα σου στους βράχους, ξεπερνάς τις δυνάμεις σου. Μετά από λίγο μπάινεις στον ρυθμό, αλλά συνεχίζεις να τα δίνεις όλα σταθερά, ξέρεις οτι έχεις δρόμο ακόμα μπροστά σου. Σου έμειναν πια τα στα μισά του της ανηφόρας. Πολύ σου φαίνεται γιατί έχεις αρχίσει και εξαντλείσαι. Αλλά δεν το βάζεις κάτω, ανεβαίνεις, σκαρφαλώνεις, συγκετρώνεσαι, θυμάσαι όλους τους λόγους που πρέπει να φτάσεις από την άλλη. Και σιγά σιγά φτάνεις προς την κορυφή. Και τη βλέπεις σχεδόν. Ξέρεις οτι τελειώνει.Οτι μετα από αυτήν αρχίζει το πιο έυκολο, η κατηφόρα. Μα εδώ είναι που συνειδητοποιείς οτι οι δυνάμεις σε εγκαταλέιπουν. Τα χέρια σου έγιναν πια αδύναμα. Τα πόδια ίσα που σε κρατάνε. Είσαι έτοιμος να κατρακυλήσεις κάτω. Τώρα στέκεσαι, μερικά μέτρα κάτω από το στόχο σου, και δε μπορείς να κουνηθείς. Απλά δεν μπορείς. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. Χτυπιέσαι πάνω στον βράχο, κλαις από απογοήτευση. Και από μέσα σου ανεβαίνει αυτό το συναίσθημα. Οτι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό. Τότε τι κάνεις;
Ξέρεις οτι με μια σπρωξιά τόση δα θα φτάσεις. Το αεράκι να φυσήξει από κάτω θα τα καταφέρεις. Αλλά δεν φυσάει. Δεν έχεις καμια βοήθεια. Και απλά στέκεσαι και περιμένεις. Κάποιον, κάτι, το αεράκι.
Για πείτε, τι θα γίνει μετά;



UPDATE λίγες ώρες αργότερα....
μετά γίνεται αυτό

και αυτό


και αυτό

και λες ποιό βουνό; για το λοφάκι λες που στέκομαι; εδώ ανεβήκαμε σε ηφαίστειο με τον κύριο! τι να μας κάνουν τα βουνά, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα και 2-3 εβδομάδες;

Δεν είναι δύσκολες οι μέρες που δεν έχεις να περιμένεις τίποτα;Που ξυπνάς για να κοιμηθείς το βράδυ πάλι. Και κυκλοφορείς με μια άισθηση απέχθειας για τον εαυτό σου; Ε ναι το παραδέχομαι. Άσχημη μέρα. Παράξενο, γιατί συνήθως οι Κυριακές είναι δύσκολες και οχι τα Σάββατα. Αναρωτιέμαι αν είχα κάποιο ναρκωτικό, θα βλεπα τον κόσμο με άλλα μάτια; Έστω και λίγο. Καλή η σοκολάτα το ξέρω, αλλά μάλλον χρειάζομαι κάτι δυνατότερο. Είναι αυτές οι άτιμες οι βραδυνές ώρες που νιώθω οτι βουλιάζω σε ένα βάλτο από στάσιμη ζωή, βαρεμάρα, χαμένο χρόνο. Οι ώρες που θέλω απλά να απασχολώ τον εγκέφαλο με κάτι, για να μην με κρίνει. Ξέρετε τι ακούω συνήθως από τον κόσμο σε τέτοιες περιστάσεις; Πήγαινε κοιμήσου και άυριο θα είσαι καλύτερα. Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο τραγικό σε αυτή την ατάκα; Ότι ισχύει. Άυριο θα μαι σαν καινούρια, και όλα όσα μου φαίνονται τεράστια σήμερα, θα γίνουν για γέλια. Ξέρετε τι είναι ακόμα πιο τραγικό ; Οτι αυτές τις ώρες νιώθω οτι για λίγο, είμαι οκ με τον εαυτό μου. Παραδέχομαι πόσο σκατά είναι και μιζεριάζομε μαζί. Τελικά στη ζωή μου έμαθα να μην μοιράζομαι τόσο τις λύπες. Δικές μου, να με κρατάνε, να με εμπνέουν, να με κατεβάζουν στο πάτο και να με ξανακάνουν να σηκωθώ. Βασικά οι λύπες μου είναι οτι πιο κρυφό έχω, γιαυτό τις δείχνω μόνο στους πολύ πολύ κοντινούς. Άμα σας λεω σκατοχαρακτήρας....δεν με πιστεύετε. Καλά θα μείνει μεταξύ εμού και του χαρακτήρα η άποψη. Τουλάχιστον μαζι του συμφωνώ σημερα. ;)

Τι έλειπε από δω μέσα; Το παιχνίδι! Ε και επειδή μεγάλωσα πια ήρθε ο καιρός να παίξω βαριά παιχνίδια. Λοιπόν, δωράκι από την Ενεσούλα, σας έρχεται ενα σοκαριστικό ποστάκι-απάντηση σε μπλογκοσεξοπαίχνιδο. Όσοι φοβάστε απέλθετε! ΛΟΛ

Αγαπημένη στάση:Όλες!!!! Αλλά επειδή μου αρέσει η η άνεση, μάλλον κάτι σε καθιστό.

Όργιο:Εεεεμ, από πόσους και πάνω θεωρείται όργιο; λολ...μπαααααα...δεν μοιράζομαι εγώ τα θέλω όλα για μένα...

Επικίνδυνο/κουλό/αγαπημένο μέρος εκτός σπιτιού :Αμάξι, αλλά αυτό δεν είναι κουλό...ούτε και επικίνδυνο...ούτε και αγαπημένο ΄τωρα που το σκέφτομαι....βασικά θέλω σπίτι!!!!!

Μονογαμία ή πολυγαμία;Αν έχω σχέση, μονογαμία...πάντα

Σημείο σώματος που σ’ανάβει (στον άλλο):Τώρα θα σας πω οι ώμοι και ο ωμοπλάτες και θα με βρίσετε, οπότε θα προσθέσω και χείλη για να μην έχετε παράπονο

Φαντασίωση:Να το μαρτυρήσω; άγρια πράγματα...να με βάλουν κάτω και να μου αλλάξουν τα φώτα...

Τι σου αρέσει περισσότερο να σου κάνουν πάνω στο sex:Να με αγγίζουν σε όλο μου το σώμα...ΟΛΟ

Μπήκε μπήκε μπήκε!!! Η ρημάδα η άνοιξη. ¨Έφερε μαζι και τις αλλεργίες της βεβαίως...αλλά έφερε λίγο καλό καιρό, που εμένα με κάνει αισιόδοξη...αναπνέω επιτέλους ελεύθερα. Καλά προσωρινά πάντα, μην χαίρεστε πρόωρα. Εκτός από κατάλληλη προσαρμογή γκαρνταρόμπας δεν έχω άλλες αλλαγές στη ζωή μου. Ειλικρινά. Σχολή-σπίτι άντε και κανένα καφεδάκι και πάλι σπίτι.Καλά σίγουρα δε υποφέρω κιόλας...είναι όμως που κάτι λείπει. Ναι ναι, εντάξει, ξέρω κάποιος είναι οχι κάτι. Αλλά δεν θα μελαγχολήσω τώρα γιατί πρέπει να στείλει πολλη πολλή θετική ενέργεια προς Χίο μεριά, όπου τρέχουν και δεν φτάνουν, και ακούω μια φωνή πολύ πολύ κουρασμένη...
Μα δεν γίνεται, από όπου και να το αρχίζω πάντα εκεί το παω ....Γιαυτό και θα κάνω στροφή 180 μοιρών να μιλήσω για κάτι μάλλον κοινωνικό. Η μάλλον προσωπικό. Δεν ξέρω,βάλτε το και στα πολιτικά. Υπάρχει στον χάρτη μια χώρα ονόματι γεωργία. Μέσα σε αυτήν την χώρα θα βρείτε μια πόλη που λέγεται Σουχούμ(ανατολίτικο ακούγεται ε?). Είναι η πόλη στην οποία έιχα την τιμή να έρθω στο φως, όποτε καταλαβαίνετε τη σπουδαιότητά της για την υφήλιο. Αλλά έχει και μια άλλη ιδιομορφία έιναι η πρωτεύουσα ενός κράτους που δε υπάρχει τυπικά. Ενός κράτους που λεγεται Αμπχαζία. Κάποτε , ήταν ένα ακόμα από τα μέλη τη ΕΣΣΔ. Μα αργότερα συμφέροντα από τους μεν και από τους δε, έφτασαν τα πράγματα σε πόλεμο. ΣΕ πόλεμο με όλες τις απαιτούμενες αθλιότητες και από τις δυο πλευρές. Δεν θυμάμαι πολλά από τότε. Μια σκηνή όμως, από τις πρώτες αναμνήσεις μου. Είμαστε στο πατρικό μου, με κρατάει αγκαλιά κάποιος και βλέπω σφαίρες να τρυπάνε την πόρτα και να καρφώνονται στο απέναντι τοίχο, και φωνές παντού. Μετά θυμάμαι ένα πλοίο, ένα τρένο, και άλλο τρένο και ύστερα τη Μόσχα. Αλλά η Μόσχα έιναι ξεχωριστό κεφάλαιο. προς το παρόν θα μείνω στο Σουχούμ. Μια πόλη κατά τη γνώμη μου όμορφη. Όσο τη θυμάμαι. Και το πατρικό μου. Το ξέρω είναι αστεία έκφραση, αλλά είναι όντως το πατρικό μου. Από τα λίγη μέρη στον κόσμο που τα νιώθω σπίτι μου. Όλα αυτά τα θυμήθηκα λόγω προσφάτων πολιτικών εξελίξεων, που άρχισαν ένα παιχνίδι μεταξύ Ρωσίας-Γεωργίας-Αμπχαζίας. Δεν ξέρω αν θα βγει σε καλό, μακάρι...απλά συνειδητοποίησα πόση ανάγκη έχω τώρα που μεγάλωσα να γυρίσω για λίγο εκεί, να δω τη γιαγιά μου ( 12 χρόνια έχει η καημένη να με χαρεί από κοντά). Τον παππού δεν το πρόλαβα δυστυχώς, μου τον πρόλαβαν τα γεράματα. Αλλά μάλλον τελικά ισχύει οτι πρέπει να ξέρεις καλά τις ρίζες σου για να καταλάβεις ποιός είσαι. Μπορεί να είναι λίγο βαρύ το ποστ, αλλά αυτά ήθελα να τα γράψω εδώ και πολύ καιρό. Ελπίζω σχετικά σύντομα να έχετε και φωτογραφίες να μου πείτε αν μοιάζω με τη γιαγιά μου. :)

Τελείωσα με την εξεταστική. Συκλονιστικό νεο το ξέρω...έχω πάρει σχεδόν όλα τα αποτελέσματα.Και είναι αρκετά καλά. Βασικά αφού πέρασα Βιοφυσική που την δίνουν όλοι 200 εξάμηνα, δεν έχω παράπονο. Αν όμως ,οντως θέλετε την αλήθεια έχω παράπονο. Γιατί δεν έχω συνηθίσει ούτε μετά απο τρεις μήνες στην κατάσταση. Γιατί μερικές φορές τα βράδυα με πιάνει αυτή η απίστευτη, απερίγραπτη αίσθηση. Είναι νεύρα, λύπη, απογοήτευση, κούραση και κρίση αγάπης ταυτόχρονα. Άντε, άντε να περάσουν οι γ...... οι 9 μήνες! Κοιτάω τώα το δωμάτιο μου, που αποτελέι το απόλυτο συναισθηματικό καταφύγο με το τεράστιο κρεβάτι και το λαπτοπάκι, και από τη μια συνηδειτοποιώ πόσο πολύ το αγαπάω, με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής, απομονωμένη και στον κόσμο μου. Από την άλλη όμως δεν θέλω στην τελική να είμαι σε αυτόν τον κόσμο μου. Και υπάρχει μια αγκαλιά που μου προσφέρει καλύτερη ασφάλεια. Όταν τελειώσει το "βασανάκι", θα αλλάξω τελείως διαρρυθμιση για να μην το θυμάμαι. Απλά θα κλείσω αυτό το άλμπουμ του περίμενε, των αναμνήσεων, των συνομιλιών που με λέξεις προσπαθούν να μεταφέρουν αγάπη. Πιστέυω θα βγω δυνατότερη από όλο αυτό. Θα μου κάνει πολύ καλό...Και θα μάθω να εκτιμάω κείνο που μετράει χωρίς να εστιάζω σε λεπτομέρειες που αν και με πειράζουν πολύ, δεν έχουν ουσία. Με έπιασε πονοκέφαλος από την πολλή ενδοσκόπηση. Και έχω και 2 εργαστήρια αύριο...εντεράκι και τέτοια όμορφα...και το πρώτο μου στη Βασική Νοσηλευτική με προπλάσματα(ειδικές κούκλες σε φυσικό μέγεθος). Θα μετρήσουμε λέει θερμοκρασία και σφυγμό και τέτοια. Οπότε από αύριο αρχίζει η ειδική εκπαίδευση (Ραμπόοοοο) στην νοσηλευτική επιστήμη. Τρέμετε σύριγγες και οροί! Nurses are coming!!!!!
(ε τουλάχιστον τελίωσα κάπως αισιόδοξα, δεν κατέστρεψα ολοκληρωτικά ένα ακόμα ποστ)

Γειάαααα....
My name is Toulis...Bear Toulis
Η δουλειά μου είναι να πιάνω το μισό κρεβάτι(και λίγο παραπάνω καμιά φορά, είμαι κάπως μεγαλόσωμος ) της δεσποινίδας από δίπλα, για να μην το πιάσει κανείς άλλος. Ναι καλά το καταλάβατε, είμαι μυστικός πράκτορας που έστειλε η κεφαλή της FIA ( Fotis' Intelligence Agency) για να παρακολουθώ τα βήματα της, όσο εκείνος βρίσκεται σε επείγουσα επιχείρηση του ελληνικού στρατού. Η είσοδος μου στο σπίτι της έγινε με τον κλασσικό τρόπο, μέσα σε μια σακούλα προκειμένου να μην κινήσω υποψίες. Το πιο πιθανό είναι και η ίδια να νομίζει οτι είμαι απλά ένα αρκουδάκι, γιατι παίζω καλά το ρόλο μου. Ζουλιέμαι, πατιέμαι και περνάω τα χίλια μύρια. Το θετικό στην αποστολή μου είναι οτι με παίνρει συνέχεια αγκαλιές, με χαιδεύει και μου μιλάει(λέτε να με πήρε χαμπάρι;) . Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει να σε κανακεύει έτσι η κοπέλα του αφεντικού. Και μάλιστα με την άδεια του. Έχω δώσει όρκο βέβαια να εκτελώ ανελλιπώς τον ρόλο μου,και να είμαι πιστός στην οργάνωση. Μόνο που ....όταν τη βλεπω πόσο στενοχωριέται... όταν μου μιλάει για το πόσο αγαπάει το αφεντικό, όταν βουρκώνει καμιά φορά, δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος. Μπορεί να της φαίνεται τότε οτι τα πλαστικά μάτια την κοιτούν με νόημα και οτι την ακουμπάω γλυκά στον ώμο. Ειμαι προσεκτικός όμως και δεν της δίνω αφορμές. Απλά είμαι εκεί. Είναι η πιο δύσκολη αποστολή που έχω κάνει μέχρι τώρα. Αλλά θα την εκτελέσω μέχρι το τέλος, γιατί νομίζω οτι είναι πολύ σημαντική τόσο για την δεσποινίς, όσο και για το αφεντικό. Έτσι δεν είναι;

Σσσς...θα σας πω ένα παραμύθι. Ήταν μια φορά μια πριγκίπισσα, που όπως όλες οι πριγκίπισσες των παραμυθιών ζούσε σε ένα ψηλό πύργο. Μπορεί να την έκλεισε εκεί ο κακός βασιλιάς, αλλά εγώ νομίζω οτι κλείστηκε μόνη της. Κάθε μέρα σηκωνόταν και πήγαινε στο παραθύρο και περίμενε, περίμενε, πείμενε μέχρι να δύσει ο ήλιος. Κάθε μέρα περίμενε. Περίμενε τον πρίγκηπα του παραμυθιού. Κοίταζε των ήλιο, το φεγγάρι και τ'αστέρια. Κοίταζε τα βουνα και τις πεδιάδες. Κια όλο περίμενε. Απελπίζονταν καμιά φορά και έκλαιγε καθισμένη στο περβάζι. Και φώναζε στο ουρανό, μα δεν της απαντούσε. Και όλο περίμενε. Μα κάθε μέρα που περνούσε έπεφτε από τον πύργο και μια πετρούλα. Μέχρι που έμεινε μόνο η σκάλα για να τον κρατάει. Μα κατέρρεε και αυτή. Και η πριγκίπισσα όλο περίμενε, δεν κατέβαινε ποτέ κάτω, μόνο κοίταζε έξω από το παράθυρο. Έφτασε η μέρα που έμεινε μόνο μια πετρούλα. Η πριγκίπισσα πια ένιωθε πόσο επικίνδυνος ήταν ο πύργος, που κουνιόταν σε κάθε της βήμα και σε κάθε φύσημα του αέρα. Μα δεν μπορούσε να κατέβει τώρα. Κείνη τη μέρα ξενύχτησε γιατί ήξερε οτι μπορεί άυριο να θαφτεί για πάντα κάτω από τα συντρίμμια του πύργου της. Μέτρησε τα αστέρια, χαιρέτησε ο,τι είχε δικό της και μάλωσε τον ουρανό που της φέρθηκε τόσο άδικα, και δεν έφερε τον πρίγκηπά της. Έφτασε το χάραμα και φύσηξε δυνατός αέρας που έκανε το δωματίο να ταλαντευτεί επικίνδυνα. Η πριγκίπισσα που καθόταν στο περβάζι έχασε τη ισορροπία της και έπεσε. Καθώς έπεφτε της φάνηκε οτι άκουσε μια φωνή. και ύστερα ένιωσε δυο χέρια να την πιάνουν. Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρυσε τα πιο όμορφα μάτια που είχε δει ποτέ. Και τότε κατάλαβε πως δεν την ένοιαζε που περίμενε τόσο, θα μπορούσε να περιμένει μια ζωή ακόμα, γιατί ήξερε πια οτι τη στιγμή ακριβώς που θα το χρειαζόταν , αυτά τα μάτια θα ήταν εκεί.
Καληνύχτα.....

I'm blue da ba do da ba da.... You Are A Blue Girl

Relationships and feelings are the most important things to you. You are empathetic and accepting - and good at avoiding conflict. If someone close to you is in pain, it makes you hurt as well. You try to heal the ones you love with your kind and open heart.

What Color Girl Are You?

Αχ, πολύ αισιοδόξο είναι τελευταία το μπλογκί μου και δεν θα περάσει....ναι καλά το μαντέψατε είμαι κουρασμένη, εξουθενωμένη, μισάρρωστη και ψυχολογικά χάλια...ναι καλά μαντέψατα θα πεθάνω στην γκρίνια, γιατί έχω εξεταστική, γιατί η Βιοχημεία ΔΕΝ παλεύεται για κάποιον που δεν ήθελε να σπουδάσει στο χημικό....γιατί ο λαιμός μου με πεθαίνει στον πόνο, γιατί κρυώνω συνέχεια...και κρυώνω γιατί νιώθω καταβεβλημένη, και νιώθω καταβεβλημένη γιατί ο Φώτης μου λείπει, λείπει, λείπει, γιατί περνάω τη φάση όπου όλα φαντάζουν βουνό,και δεν βρίσκω δύναμη να αντέξω...
γιατί θέλω να έρθει αυτή η άτιμη η μέρα που δεν θα χρειάζεται πια να περιμένω...που δεν θα χαμογελάω μόνο και μόνο για να με προσπερνάνε και να μη ρωτάνε τι έχω, γιατί αν αρχιζω και λεω δεν θα τελειώσω ποτέ...γιατί στην τελική ο μόνος τρόπος να τα αντιμετωπίσω είναι να ξεσπάσω γράφοντας...γιατί η γαμημένη η συναισθηματική μου νοημοσύνη κάνει επανάσταση ενάντι της λογικής και με κάνει κομμάτια άνευ λόγου και αιτίας...γιατί κάπου βαθιά υπάρχει ένα μικρό παιδάκι που κουράζεται από την υποκρισία γύρω του...γιατί , απλά δεν είμαι καλά...μην παρεξηγείτε ένα χαζό κοριτσάκι για την γκρίνια του...θα περάσει κα ιαυτή, έχοντας αφήσει απλά μερικές κρύες, γκρίζες και ανόητες αναμνήσεις πίσω της μαζί με αυτό το ποστ....